Marek Krajewski - Głowa Minotaura

Stanęli. Znajdowali się za załomem jakiegoś muru. Zgasili latarki. Zrobiło się zupełnie ciemno. Woroniecki-Kulik poczuł na twarzy czyjś oddech, który trącił nikotyną i alkoholem. To był czwarty napastnik. A potem poczuł zapach wody kolońskiej. Rozpoznał go. Takich perfum nie używał jego kolega. I wtedy zaczął się bać. Nikt we Lwowie nie odważy się podnieść ręki na zięcia komisarza Edwarda Popielskiego. Chyba że sam Edward Popielski.

Snop światła padł na twarz matematyka. Nie oślepiło go jednak. Dobrze widział, że z ciemności wynurzyła się ręka w eleganckiej rękawiczce. W dwóch palcach trzymała jego laskę.

– Tym skaleczyłeś moją córkę? – usłyszał głos Popiel-skiego. – Taką laskę włożyłeś jej w łono?

Woroniecki-Kulik zaczął się trząść. Dziwiło go to o tyle, że w ogóle nie odczuwał strachu. Jego analityczny umysł pracował bez zarzutu, bez najmniejszych emocji. Ale ciało nie słuchało umysłu. Drżało w panicznym lęku i oblewało się potem. Miał wrażenie, że cały smród podziemnej kloaki wydziela on sam.

– Tę laskę włożyłeś w łono, które wydało na świat twojego syna?

Jakaś inna ręka wynurzyła się z ciemności i wyrwała mu z ust knebel. Usłyszał plusk wody. Wiedział, że będzie żył tak długo, jak długo nie odpowie twierdząco na to pytanie. Odetchnął. Nie odpowie i będzie żył. Jego logiczny umysł był niezawodny.

Nagle poczuł, że ktoś zdziera z niego płaszcz, a potem piżamę. Napięty jedwab pękł. Zrobiło mu się zimno. Potężny nacisk na kark sprawił, że ukląkł, a potem runął na twarz. Wtedy jeszcze wyraźniej poczuł smród kanałów. Ktoś usiadł mu na plecach, a ktoś inny rozsuwał jego gołe nogi.

– Będziesz cierpiał tak jak ona – usłyszał głos Popiel-skiego – tyle że twoje cierpienie będzie większe. Beznadziejne i ostateczne.

Woroniecki-Kulik usłyszał stukot laski. Kątem oka widział światła latarek na swoich łydkach. Mocniej związano mu ręce. I wtedy już wiedział, że przecenił swój matematyczny umysł. Nie przewidział, że Popielski zna odpowiedź na pytanie, które mu dwukrotnie zadał. A potem już nie myślał o niczym. Zamienił się w jeden palący ból.

Kiedy po kwadransie ze związanymi rękami został wrzucony do Pełtwi, a śmierdząca woda wypełniła mu płuca, przyjął to jak wybawienie.

Nazwy wrocławskich ulic, mostów i placów

Antonienstrasse – ul. św. Antoniego

Fischerstrasse – ul. Rybacka

Furstenbrücke – Most Szczytnicki

Junkerstrasse – ul. Ofiar Oświęcimskich

Kaiserbrücke – Most Grunwaldzki

Kaiserstrasse – pl. Grunwaldzki (przedłużenie pl. Grun- waldzkiego do Mostu Szczytnickiego)

Morgenzeile – ul. Różyckiego

Neumarkt – pl. Nowy Targ

Reuschestrasse – ul. Ruska

Wachtplatz – pl. Solidarności

Zwingerplatz – pl. Teatralny

Nazwy lwowskich ulic i placów

ul. 3 Maja – wuł. Siczowych Strilciw

ul. Akademicka – Prospekt Szewczenka, wuł. Wirmenśka, wuł. Hruszewśkoho

ul. Bóżnicza – wuł. Sianśka

ul. Chmielowskiego – wuł. L. Hlibowa

ul. Czarnieckiego – wuł. W. Wynnyczenka

ul. Dominikańska – wuł. Stawropihijśka

ul. Fredry – wuł. O. Fredra

ul. Gęsia – wuł. Staromiśka

ul. Gródecka – wuł. Horodoćka

ul. Halicka – wuł. Hałyćka, wuł. Kniazia Romana

ul. Hetmańska – Prospekt Swobody (część)

ul. Issakowicza – wuł. I. Horbaczewśkoho

ul. Jabłonowskich – wuł. Sz. Rustaweli

ul. Janowska – wuł. T. Szewczenka

ul. Kazimierzowska – wuł. Horodoćka (część)

ul. Kleparowska – wuł. Kłepariwśka

ul. Kopernika – wuł. Kopernyka

ul. Kościuszki – wuł. Kostiuszka

ul. Kraszewskiego – wuł. S. Kruszelnyćkoji

ul. Legionów – Prospekt Swobody (część)

ul. Łozińskiego – wuł. O. Hercena

ul. Mickiewicza – wuł. Lystopadowoho Czynu

ul. Mikołajska – wuł. O. Fredra, wuł. Pylnykarśka

ul. Mochnackiego – wuł. M. Drahomanowa

ul. Ossolińskich – wuł. W. Stefanyka

ul. Piekarska – wuł. Pekarśka, wuł. Teatralna

ul. Piłsudskiego – wuł. I. Franka (część)

ul. Potockiego – wuł. Henerała Czuprynki

ul. Rzeźni – wuł. Rizni (obecnie nie istnieje)

ul. Sapiehy – wuł. S. Bandery

ul. Słowackiego – wuł. Słowaćkoho, wuł. Uniwersytetśka

ul. Smerekowa – wuł. Smerekowa

ul. Sokoła – wuł. P. Kowżuna

ul. Starozakonna – wuł. M. Udatnoho

ul. Sykstuska – wuł. P. Doroszenka

ul. Zakątna – wuł. Zakutna (obecnie nie istnieje)

ul. Zielona – wuł. Zełena

ul. Zimorowicza – wuł. D. Dudajewa

ul. Zygmuntowska – wuł. M. Hohola

ul. Żółkiewska – wuł. B. Chmelnyćkoho

pl. Bilczewskiego – Pł. M. Kropywnyćkoho

pl. Dąbrowskiego – Pł. Jewhena Małaniuka

pl. Halicki – Hałyćka Płoszcza

pl. Mariacki – Pł. A. Mickewycza

pl. Strzelecki – Pł. D. Hałyćkoho

aligancki – elegancki

baciar – spryciarz, ulicznik, łobuz

bajgieł – słodki wypiek

bajtlować – mówić

bałakać – mówić

bidosia – biedna kobieta

binia – młoda dziewczyna, prostytutka

borg – kredyt

chatrak – agent policyjny

chawira – mieszkanie, dom

dać do wiwatu – upić się

drypcia – starsza kobieta

dziunia – młoda dziewczyna, prostytutka

fason trzymać – zachowywać się jak należy

fest – mocno

funiasty – ważny, nadęty

gościunio – mężczyzna

hara – wódka

kapować – rozumieć

kirus – pijany

kużden – każdy

makagigi – ciastka, słodycze

paniaga – pan

paniuńcia – pani

pod chajrem – pod słowem honoru

prysiudy – przysiady w wielu ukraińskich i rosyjskich

tańcach ludowych

pulicaj – policjant

pyszczydlo – twarz

recht – prawda

rychtyg – z pewnością, akurat

smytracz – złodziej

spuchlak – grubas

strugać funia – udawać ważniaka

sumyr – chleb

szapoklak – kapelusz

szpuntować – wcisnąć korek (euf. uprawiać seks)

tarabanić – gramolić się

wysztafirować – ubrać się elegancko

trzymać sztamę – bratać się

zatylipany – podejrzany, zły

zichyr – na pewno

Niech moje najserdeczniejsze podziękowania przyjmą: doktor Jerzy Kawecki, wybitny medyk sądowy, dzięki któremu zdobyłem tak istotne w powieści kryminalnej wiadomości patomorfologiczne; Robert Makłowicz, miłośnik i znawca przeszłości, który mi służył nieocenioną konsultacją w zakresie obyczajów – zwłaszcza kulinarnych – dawnej Galicji; Marcin Wroński, autor powieści retrokryminalnych i znawca historii polskiej policji, który był mi przewodnikiem w labiryncie nieustannych reorganizacji międzywojennej Policji Państwowej; Leszek Duszyński, Zbigniew Kowerczyk i Przemysław Szczurek, miłośnicy filologicznego szczegółu, którzy bezlitośnie i precyzyjnie tropili wszelkie moje błędy w tekście tej książki, zanim znalazła się ona na biurku wydawcy. Nie mógłbym osadzić akcji mojej powieści we Lwowie, gdybym na własne oczy nie ujrzał tego pięknego miasta i nie poznał jego tajemnic, zaułków, parków, pomników i imponujących budowli. Moje intensywne dwutygodniowe badania terenowe nie byłyby możliwe, gdyby nie uprzejmość i szczodrobliwość mera Lwowa, pana Andrija Sadowego, za co składam Mu w tym miejscu szczególne wyrazy wdzięczności. Nie byłyby one efektywne, gdyby nie życzliwi lwowianie, zafascynowani historią swojego miasta: Irina Kotłobułatowa, Ilko Łemko, Petro Radkowec, Serhij Tereszczenko oraz Jurij Wynnyczuk, którym jestem ogromnie wdzięczny za wszelaką pomoc. Dziękuję również Barbarze Wroń-skiej za trafne uwagi psychologiczne. Za wszystkie ewentualne błędy winę ponoszę tylko ja.