Albert Baantjer: Moord op de Albert Cuyp

Zijlstra heft bezwerend zijn handen. ‘Ho, ho, meneer Hussainali! Even kalm. Voor ons onderzoek zou het prettig zijn als ik de feitelijke gegevens met u kan doornemen. Had u die dode vrouw al wel eens eerder gezien?’

Hakim schudt zijn hoofd. ‘Nog nooit.’

‘Oké.’ Zijlstra pakt zijn notitieblokje en zijn pen uit zijn binnenzak. ‘Vertelt u maar. Hoe ging het precies in zijn werk toen u het lijk ontdekte?’

‘Ik moest een paar T-shirts opzoeken voor een klant.’ Hakim kijkt naar zijn zus en begint dan weer veel sneller te praten. ‘En ik kon ze niet vinden in de voorraad die we hadden klaargezet, dus dacht ik dat ze misschien in de aanhanger konden zitten. Daar laten we onze minder courante voorraden vaak liggen, ziet u. Nou, en daarom moest ik naar de andere kant van de aanhanger, om hem te kunnen opendoen, ziet u. En daar lag ze.’ Hij sluit zijn ogen. ‘Ik ben nog nooit zo geschrokken.’

‘Hoe wist u dat ze dood was?’ wil Zijlstra weten. ‘Hebt u haar pols gevoeld?’

‘Nee, nee, ik heb haar niet aangeraakt!’ antwoordt de jongeman geschrokken. ‘Ik zag meteen dat ze dood was. Haar ogen, hè. Die… Die deden het gewoon niet meer. En ze lag zo raar scheef.’ Zijlstra maakt een aantekening. ‘Goed. En wat hebt u toen gedaan?’

‘Nou, toen ben ik gauw teruggerend hierheen,’ vertelt Hakim en hij kijkt weer naar zijn zus. ‘En toen heeft Layla de politie gebeld.’

De jonge vrouw knikt instemmend. ‘Dat klopt. Hakim was helemaal overstuur, dus ben ik eerst zelf gaan kijken. De klant die er was is ook omgelopen, die heeft haar ook gezien. En toen heb ik meteen 112 gebeld.’

‘Die klant, is die er nog?’ vraagt Zijlstra.

Layla loopt naar de voorkant van de kraam en kijkt naar de mensen achter het rood-witte lint. ‘Nee, ik zie hem niet meer.’

‘Hebt u misschien zijn naam gevraagd?’

‘Nee, het spijt me.’

‘Dat zoeken we nog uit,’ zegt Zijlstra. ‘Is u verder nog iets opgevallen, of zijn er misschien dingen die ons zouden kunnen helpen met ons onderzoek?’

Allebei schudden ze zwijgend hun hoofd.

Zijlstra geeft zijn notitieblokje en zijn pen aan Hakim. ‘Als u hier uw persoonlijke gegevens wilt noteren… Naam, adres, telefoonnummer en eventueel mailadres. Van u allebei. Dan kunnen we contact met u opnemen, mochten we nog vragen hebben.’

‘Zijn wij verdachten?’ vraagt de jongeman benauwd.

‘Nee, hoor.’ Zijlstra glimlacht geruststellend. ‘Wij gaan er niet direct van uit dat u een vrouw om het leven brengt en die dan achter uw eigen kraam neerlegt. Tenzij u daar natuurlijk een heel goede reden voor heeft.’

‘Nee, nee!’ zegt Hakim haastig. ‘Ik zei u toch al dat we haar helemaal niet kennen.’

Zijlstra wacht tot de jongeman klaar is met schrijven, pakt dan zijn pen en notitieblok aan, en staat op. ‘Ik bedoel maar.

Als u nog iets te binnen schiet, horen we dat natuurlijk graag.’ Hij haalt een adreskaartje uit zijn binnenzak. ‘Hier hebt u mijn kaartje. Tot ziens.’

Hij verlaat de kraam en kijkt om de hoek of zijn collega al klaar is met het ondervragen van de eigenaar van de dropkraam.

Maar Graanoogst staat al aan de overkant van de straat bij de visboer een haring met uitjes naar binnen te werken.

Even later zijn ze met de auto op weg naar bureau Ferdinand Bolstraat.

‘Had die dropman nog wat?’ vraagt Zijlstra.

‘Niet echt,’ antwoordt Graanoogst, terwijl hij met een cocktailprikker wat etensresten tussen zijn tanden vandaan haalt. ‘Hij had tussen de middag nog een broodje gegeten bij zijn aanhanger. En hij had ’s morgens een paar keer en aan het begin van de middag nog een keer voorraden aangevuld; bij geen van die gelegenheden lag er een lijk. Dat moet daar dus in de loop van de middag terecht zijn gekomen.’

Zijlstra stuurt de dienstauto over de trambaan om een hele rij auto’s te passeren. ‘Verder weten we dus nog bar weinig, want die twee van de kledingkraam hadden ook niet echt iets te melden. Er schijnt wel een klant te zijn geweest die mee is gaan kijken toen het lijk gevonden werd. Maar van die man heb ik verder geen gegevens.’

Graanoogst draait het raampje een stukje naar beneden en gooit de cocktailprikker naar buiten. ‘Lijkt me ook niet echt een verdachte. Als zo’n figuur er iets mee te maken had, zou hij niet in de buurt willen zijn als het lijk gevonden werd. Het zal wel gewoon nieuwsgierigheid zijn geweest.’

‘Waarschijnlijk,’ beaamt Zijlstra. ‘Maar voor de volledigheid wil ik zo iemand dan toch liever wel even gesproken hebben. Al was het maar om een mogelijkheid te elimineren.’

‘Wat jij wilt.’ Graanoogst kijkt opzij uit het raampje terwijl Zijlstra de auto voor het bureau parkeert. ‘Als we die gast niet vinden, kunnen we altijd een oproep doen via de stadstv. Hoewel je dan natuurlijk ook allemaal gekken over je heen krijgt met fantasieverhalen en nepgetuigenverklaringen.’

Ze stappen uit. Graanoogst loopt naar de hoofdingang, maar Zijlstra blijft bij de auto staan.

‘Ga jij maar vast,’ roept hij zijn collega na. ‘Leo kan wel even wachten. Ik moet nog een telefoontje plegen.’

‘Het zou eens niet,’ bromt Graanoogst nauwelijks hoorbaar voor zich uit. ‘Meneer moet hoognodig weer aan zijn relaties werken.’

Met zijn handen in de zakken van zijn regenjas gaat hij het bureau binnen.

Zijlstra wacht tot zijn collega buiten gehoorsafstand is voordat hij een nummer uit het adresboek van zijn mobiel belt. Er wordt vrijwel direct opgenomen.

‘Dit is de voicemail van Alice van Kampen. Laat een boodschap achter na de piep.’

Zodra de indringende fluittoon geklonken heeft, spreekt hij in: ‘Hoi, Alice, Hendrick hier. Sorry, maar ik ga het vanavond niet redden. Dat vind ik echt jammer, alleen al omdat die eetafspraak al ruim een week staat. Maar ik kan hier niet weg. Er is een dringend geval waar ze m’n hulp bij nodig hebben. Dat heb je bij de politie: ze kunnen niks zonder mij, hè. Maar goed, ik bel je nog voor een nieuwe afspraak.’

Hij verbreekt de verbinding, stopt het mobieltje in zijn zak en zucht. Maar goed dat Graanoogst niet gehoord heeft hoe hij zojuist zijn afspraakje met een prachtvrouw als Alice afbelde. En nog wel door te doen alsof hij de hele avond aan een zaak zou moeten werken!

Diep in gedachten wandelt Zijlstra naar het bureau. De waarheid is dat hij de vorige dag al voor de tweede keer binnen een paar weken een bijzonder gezellige avond heeft gehad met hetzelfde meisje. Heel anders dan dat gewoonlijk gaat als hij met een van zijn vele vriendinnen uit is: ze hebben geen seks gehad. Ze hebben zelfs niet gezoend.

Dit is hem nog nooit overkomen. Hij is altijd degene die de controle houdt over de omgang met zijn vriendinnen. Natuurlijk heeft hij de gang van zaken de ene keer beter in de hand dan de andere, dat spreekt vanzelf. Maar dit is anders.

Zijlstra gaat de hal binnen en steekt groetend zijn hand op naar de medewerker bij de klantendesk. Nog voordat hij de trap heeft bereikt, klinkt er van bij het koffieapparaat een stem: ‘Hallo, Hendrick met ceekaa, ik was al bang dat ik je vandaag helemaal niet zou zien.’

Hij draait zich met een ruk om. Er glijdt een glimlach over zijn gezicht. ‘Ha, Ingrid van den Bogaert!’ Hij loopt naar haar toe. ‘Ik zat vandaag op het hoofdbureau. En daarna hadden we een zaak. Een dode vrouw op de Albert Cuyp.’

‘Moord?’

‘Weten we nog niet.’

Haar mok is inmiddels gevuld door de automaat en ze haalt hem eruit.

Hij bekijkt haar welwillend. Zoals altijd draagt ze haar blonde haar in een paardenstaart en heeft ze een dienstblouse zonder rangaanduiding aan, zoals de baliemedewerkers die allemaal dragen. En geen ring: daarmee heeft ze hem bij hun eerste ontmoeting op het verkeerde been gezet.