Albert Baantjer - Moord op de Albert Cuyp

‘Dat ben jij, Günther. Met je jiu jitsu en je krav maga. En je taser. Want dat heeft ze ons ook verteld: dat jij graag met een taser werkt. Heb je die nu soms bij je, Günther?’ En als de ander zijn hoofd afwendt, roept hij: ‘Moet ik je soms even fouilleren?’

Günther Carlier springt op. ‘Blijf met je poten van me af! Jullie kunnen me helemaal niks maken!’

Heel langzaam staat ook Zijlstra op. ‘Dat denk jij, Günther. Dat denk jij. En weet je wat ik denk? Dat jouw bazin jou mooi overal voor laat opdraaien. Want weet je wat ze mijn collega zojuist ook verteld heeft?’

De man kijkt hem in bange afwachting aan.

‘Dat jij een stukje bent gaan rijden, op de middag dat Christie Zeilmaker, Missy Christie, werd vermoord. Met de auto van je bazin. En dat je een bezoekje hebt gebracht aan de Albert Cuyp. Ongeveer, nee: precies op het moment dat Missy Christie daar vermoord werd met een taser. En dat je haar daarna het raam uit hebt gegooid.’

‘Dat is niet waar!’ roept de jongeman. ‘Dat is gewoon niet waar!’

‘O, dus je wilt beweren dat je bazin liegt? Dat je het niet gedaan hebt?’

‘Nee, ú liegt!’ Ineens is de man weer strijdvaardig. ‘Het is één grote leugen, wat u me vertelt! Mijn meesteres… mijn bazin zou nooit zoiets over mij zeggen!’

Graanoogst komt met een bezorgd gezicht terug aan de tafel en legt de prints naast zijn notitieboekje.

‘Ik moet u waarschuwen, mevrouw De Lange, dit gaat niet goed.’

Ze neemt hem lichtelijk ongerust op. ‘Hoe bedoelt u? Wat is er aan de hand?’

‘Uw eh… assistent heeft mijn collega het een en ander verteld. En ik weet eerlijk gezegd niet zeker wat ik daarvan moet denken.’

‘Wat dan?’

Graanoogst kijkt haar ernstig aan. ‘Hij zegt dat u Missy Christie een lesje wilde leren. Omdat ze langzamerhand meer voor zichzelf aan het werk was dan voor u.’

‘Dat is pure onzin!’

Zwijgend schuift Graanoogst de papieren naar haar toe en hij observeert haar terwijl ze die bekijkt.

‘Wat is dit?’ vraagt ze geïrriteerd.

‘Dat zijn prints van bestanden van Christie Zeilmaker. Die hebben we zojuist van uw assistent gekregen. Ik hoef u niet te zeggen wat die termen erop willen zeggen.’

‘Sommige van haar klanten hielden kennelijk van bondage en straf, andere waren voetfetisjisten, daar hebben we het toch al over gehad? Waarom geeft u me dit?’

‘Alleen al vanwege die laatste kolom.’ Hij wijst ernaar. ‘Daar staat precies wat ze voor u in loondienst deed en wat niet. En blijkbaar zijn er ook twijfelgevallen.’

Er bewegen spieren in de wangen van Vera de Lange. Dan schuift ze de papieren met een beslist gebaar terug naar Graanoogst.

‘Nou en? Wat bewijst dit?’

‘Dit bewijst dat u reden genoeg had om kwaad te zijn op Christie Zeilmaker. Ik begrijp heel goed dat u haar in het gareel wilde proberen te houden. Maar ik snap niet zo goed waarom u dat alléén hebt gedaan.’

Ze kijkt hem stomverbaasd aan. ‘Wat?’

‘Uw assistent zegt dat hij u er nog van probeerde te weerhouden. Maar dat u die middag toch in uw auto gestapt bent, geparkeerd hebt op de Gerard Dou en toen een bezoekje hebt gebracht aan Christie Zeilmaker. Dat de boel daar toen een beetje uit de hand is gelopen. En dat het allemaal heel anders zou zijn gelopen als hij erbij was geweest om u tegen te houden.’

‘Ach, wat lult die eikel!’ roept ze kwaad. ‘Als hij er dan zogenaamd niet bij was, hoe kan hij dan weten dat we geparkeerd stonden op de Gerard Doustraat?’

Aan de andere kant van de doorkijkspiegel balt Esterik in triomf zijn vuist en zegt: ‘Bingo! Goed zo, Oscar!’

Te laat beseft Vera de Lange dat ze zich versproken heeft. ‘Eh… Ik bedoel…’ probeert ze nog.

Maar Graanoogst schudt zijn hoofd, vouwt zijn handen en zegt vaderlijk: ‘Niet doen. Vertel me maar gewoon wat er gebeurd is, die middag. Want het was helemaal niet de bedoeling om haar te doden, toch?’

Ze buigt haar hoofd. ‘Nee, natuurlijk niet. Die meid was goud waard. Maar dat wist ze ook.’

‘Daarom kluste ze steeds meer bij.’

‘Ja, inderdaad.’ Ze veegt de haren uit haar gezicht. ‘Zo raar is dat niet. Dat heb ik zelf natuurlijk ook wel gedaan, en al die andere meiden doen het ook. Maar er zijn grenzen, meneer Graanoogst. Ik had de indruk dat ze heel Fleurs de Lys wilde uithollen, dat ze al onze grote klanten voor zichzelf hield. Ha! Als ze voor een van die jongens aan de Wallen had gewerkt, hadden ze haar allang een lesje geleerd.’

‘En nu hebt u dat gedaan.’

‘Nou ja, dat was de bedoeling. Haar een beetje bang maken, zodat…’ Met een zucht pakt ze de prints. ‘Moet u die bedragen zien! En ze deed er niet eens geheimzinnig over: kijk alleen maar naar dat appartement van haar! Ze dacht zeker dat we niet zonder haar konden. Dat ze daardoor alles kon maken.’

‘Wat is er nou precies gebeurd?’

‘Oké.’ De vrouw sluit even haar ogen, ademt diep in en vertelt: ‘We gingen naar haar toe, overdag, om te laten zien dat we gewoon wilden praten.’

‘Uw assistent was er ook bij?’

‘Ja, natuurlijk. Die kwal gaat altijd overal met me mee naartoe. Niet te geloven dat hij me nu zo verraden heeft!’

‘U belde dus aan en ze liet u binnen,’ dringt Graanoogst aan. ‘Klopt. We mochten zo doorlopen. Ze deed net alsof ze een paar goeie vrienden op bezoek had. Ik bedoel maar: ze liep daar rond in haar lingerie, een leuk setje trouwens. Ik dacht nog: het is maar goed dat Günther gay is. Ha!’

‘En wat zei ze toen u haar confronteerde met uw grieven?’

‘Mijn grieven? Ha! Dat is een mooie manier om het te noemen. Ik was pislink natuurlijk! Dat mens kostte me klauwen met geld! En ik had haar zelf nog wel begeleid, met die “specials” van d’r.’

‘Dus ik neem aan dat ze niet van plan was te gaan minderen met werken buiten uw bureau om?’

‘Nee, precies. Ze zei zelfs dat ze altijd ontslag kon nemen, als de werksfeer onprettig zou worden. In haar arbeidscontract staat een concurrentiebeding: als ze bij ons weg zou gaan, mocht ze geen van onze klanten meenemen. Maar daar lachte ze om. Volgens haar waren die klanten oud en wijs genoeg om zelf te beslissen waar ze het best aan hun trekken kwamen. Zo zei ze dat!’

‘En toen kwam de taser eraan te pas?’

‘O, dat heeft hij ook al verteld?’ Ze snuift verontwaardigd. ‘Laat ik u dit vertellen, meneer Graanoogst: het was echt helemaal onze bedoeling niet dat ze… We wilden haar alleen maar bang maken. Even goed laten schrikken.’

‘Met die taser.’

‘Ja. Die idioot van een Günther is gek op dat soort speeltjes. Deze had hij via internet gekocht in Amerika. Hij had al eens eerder zo’n ding gehad, maar dat had een beperkt voltage. Ik weet niet precies hoe dat met wettelijke normen zit, dat schijnt zo’n beetje per staat te verschillen in de vs. Nou ja, dit apparaat zal wel in Alaska worden gebruikt om grizzlyberen om te leggen.’

‘Want deze taser had een veel hoger voltage,’ begrijpt Graanoogst.

‘Ja, precies! Günther had dat hele ding nog nooit eerder gebruikt en kennelijk had hij hem op maximum gezet, zoiets. In ieder geval ging het helemaal mis. Hij zette dat ding tegen haar hals, en ze lachte ons gewoon uit!’ Ze drukt met haar wijsvinger tegen de zijkant van haar eigen hals. ‘Toen drukte Günther dus op dat knopje en bam! Een enorme ontlading. Hij schrok er zelf van. Ik had eerst niet in de gaten dat er iets verkeerd ging, maar toen zag ik dat Günther zijn taser op de grond liet vallen.’

‘En Christie Zeilmaker?’

Ze kijkt somber. ‘Dat zal ik nooit meer vergeten, zolang ik leef. Ze schokte heel erg en keek met grote schrikogen naar me. Ineens was het alsof er iets in haar brak. Ze wankelde naar achteren, hield zich nog heel even vast en stortte zo door het open raam naar buiten. Günther heeft nog geprobeerd om haar tegen te houden. Hij stond daar maar bij dat raam naar beneden te kijken. Ik verwachtte eigenlijk dat er ieder moment iemand op straat zou gaan gillen. Maar vreemd genoeg bleef het stil.’