Наталка Харытанюк: Смерць лесбіянкі

Следчы ўжо збіраецца выходзіць, але цёця паспявае сарваць той самы сіні пярсцёнак з пальца, які я вярнула ёй учора ў рэстарацыі, шпурляе ім у следчага — і валіць таго з ног.

Цёця, не вагаючыся, кідаецца да паваленага следчага і ўдарам пад рэбры прымушае заскуголіць. Толькі б яна не памылілася ў трэці раз, — малю я Бога.

Следчы — з чырвонай юшкай на твары — радасна ўсміхаецца, нібы віншуе яе з чымсьці. Нібы не чакаў, што нехта наважыцца яго спыніць.

— Я ўсё бачыла, — працягвае старая з-за вентыляцыі. — Як ты гэта зрабіў. Калі. Чым блытаў сляды. Я не разумею толькі аднаго — чым табе не спадабалася тая Ганна?

— Чаму не спадабалася? — здзіўляецца следчы, падымаючы пярсцёнак і падносячы яго да вачэй. — Вельмі спадабалася, — цяпер ён глядзіць у пярсцёнак, але адчуванне такое, нібы ён працінае мяне сваімі замроенымі вачыма — колеру валуноў на стромкіх берагах Дзвіны. — Таму я і захацеў, каб яна засталася тут.

— Тут? — не разумею я.

— Тут — сярод нас, — следчы кідае вокам на прысутных, нібы ўбіраючы нас усіх у абдымкі. І пачынае ціха смяяцца.

Ціха і злашчасна — разам з ім — смяецца п’яная прафесарка, паглядаючы на мяне адным вокам праз зялёнае шкло пляшкі ад бэхераўкі. Смяюцца Майстар і Міхал — свідруючы мяне сваімі шэрымі ўважлівымі вачыма. Смяецца лабарантка — з выклікам і спагадаю адначасова.

І хаця бэхераўка ўжо цёпла расплылася па ўсім маім целе, разуменне прыходзіць адразу: я ў палоне. Як на апошні паратунак, я гляджу на вакно за ялінкай — ды вочы самі заплюшчваюцца, карцінка размываецца і мне становіцца вельмі цяжка разабраць, што глядзіць на мяне адтуль: вышуканыя снежныя ўзоры, сінія цені майго мінулага ці ўсяго толькі старыя полацкія здані.

Я прачнулася ад раптоўнай успышкі святла над галавой — запалілася лямпа і вырвала стол, сцяну перада мной і самурайскі меч на сцяне з беспрасветнай цемры. Я пабачыла, што сяджу ў цёціным кабінеце, сама, з яшчэ неастылым кубкам у руках.

— Усё гэта сон, — радасна здагадалася я. — Я толькі што прыехала ў Полацак — і ад стомы правалілася ў сон.

— Дурное дурному сніцца, — паўтарыла я словы цёці са сну і, пакаштаваўшы кавы, адчула, як пакрысе на душы становіцца ціха і радасна — так, як бывае перад прыходам гасцей: калі ўжо ўсё гатова, вось-вось пачнецца свята і застаецца толькі чакаць.

Неўзабаве рыпнулі дзверы — і з’явілася цёця.

— Перагарэлі пробкі, — прашаптала яна і падышла да вакна — нібы нешта ў ім выглядаючы. Яна трымалася так, быццам далей нас чакала грандыёзная прыгода. Мне ж цяпер хацелася зацішнага прытулку і поўнай яснасці ва ўсім.

— Мы збіраліся пагадаць на кававай гушчы, — весела нагадала мне цёця, дапіўшы адным каўтком сваю каву і перакуліўшы кубак на сподачак.

Без непатрэбных слоў я падышла да яе стала, узяла сподачак з разлітай на ім кававай гушчай і — не гледзячы на малюнак — акуратна, маленькай лыжачкай, сашкрэбла гушчу ў сметніцу.

— Больш ніякіх гаданняў, — павольна, з акцэнтам на кожным слове, заявіла я цёці. — У новым годзе — ніякай містыкі.

— Ніякіх страхаў, — яшчэ больш катэгарычна дадала я.

— Ніякіх зданяў, — выдыхнула я нарэшце, нібы ўбіла цвік — па самы капялюшык.

— І ніякай бэхераўкі, — паказала з дакорам цёця на зеленаватую пляшку, што вытыркалася з майго заплечніка.

— Ніякай, — пагадзілася я.

— Толькі вершы, — прашаптала я нарэшце сваё самае запаветнае жаданне на наступны год. Цёцю гэтае прызнанне чамусьці расчуліла і развесяліла.

Яна спагадліва ўсміхнулася, пацёрла свой пярсцёнак з Сінімі Тыграмі на ўказальным пальцы і, як быццам закляцце, ціха і ўрачыста прамовіла:

— Толькі вершы. Толькі магія. Толькі абуджэнні.