Amélie Nothomb: Z pokorą i uniżeniem

Około osiemnastej umyłam ręce i poszłam uścisnąć dłoń tym kilku osobom, które przy różnych okazjach dały mi odczuć, że uważają mnie za istotę ludzką. Nie było wśród nich Fubuki. Żałowałam tej decyzji, tym bardziej że nie żywiłam do niej żadnej urazy. Do tego, by się z nią nie pożegnać, skłoniła mnie miłość własna. Później uznałam, że zrobiłam głupio: przedkładać swoją dumę nad kontemplację wyjątkowej twarzy, to nie był najszczęśliwszy wybór.

O osiemnastej trzydzieści ostatni raz wróciłam do Karmelu. Ubikacja dla pań była pusta. Mimo brzydoty neonowego oświetlenia serce mi się ścisnęło: siedem miesięcy – mojego życia? nie; mojego czasu na tej planecie – upłynęło tutaj. Nie było powodów do nostalgii. A jednak coś chwytało mnie za gardło.

Odruchowo podeszłam do okna. Przylgnęłam czołem do szyby i poczułam, że tego właśnie będzie mi brakowało: nie każdemu dane jest spoglądać na miasto z wysokości czterdziestego czwartego piętra.

Okno było granicą pomiędzy ohydnym światłem a wspaniałymi ciemnościami, między ustępem a nieskończonością, między tym, co sterylne a tym, czego się nie da umyć, między spłuczką a niebem.

Tak długo, jak długo istnieć będą okna, najskromniejszy człowiek na ziemi będzie miał swoją część wolności.

Ostatni raz rzuciłam się w otchłań. Patrzyłam, jak moje ciało spada.

Kiedy zaspokoiłam swój głód defenestracji, opuściłam budynek Yumimoto. Nigdy więcej mnie tam nie ujrzano.

Kilka dni później wróciłam do Europy.

14 stycznia 1991 zaczęłam pisać książkę zatytułowaną Higiena mordercy.

15 stycznia był datą amerykańskiego ultimatum wobec Iraku. Dwa dni później zaczęła się wojna.

18 stycznia, na drugim końcu planety, Fubuki Mori skończyła trzydzieści lat.

Czas, zgodnie ze swym starym zwyczajem, mijał.

W 1992 ukazała się moja pierwsza książka.

W 1993 dostałam list z Tokio. Tekst brzmiał następująco:

Amélie-san,

Gratulacje.

Mori Fubuki

Ten bilecik sprawił mi przyjemność, a pewien jego szczegół zachwycił mnie w najwyższym stopniu: napisany był po japońsku.