Сяргей Календа - На крок назад, на дзень наперад

І вось яны, гэтыя тры зусім розныя й дзіўныя замежнікі, ратуюць мяне ад усяго на сьвеце, дазваляюць мне запамятаваць, адцягваюць маю шалёную засяроджанасьць на дэпрэсіі, на тэлефонных сварках з знаёма-незнаёмай мне дзяўчынаю, якая падабаецца мне ўсяго толькі сваімі грудзямі, але яна, седзячы ў Менску, нават тут мяне дастае. У маёй маці пасьля апэрацыі не зажывае рана, яна пра гэта не гаворыць, але я ведаю — у тэлефонную слухаўку яна мовіць бадзёра, але я ведаю — скрозь сьлёзы... брат піша на мабільны пра ўсё, што дома... я спрабую выйсьці са свайго стану праз парэзы, я рэжу сябе... грудзі, жывот, рукі... гэта цяжкае выпрабаваньне — пакінуць столькі ўсяго невырашальным дома, і тут, у ангельскім асяродзьдзі, спрабаваць зазірнуць у сябе так, каб вывернуць усё наадварот, вонкі... у мяне здараюцца гістэрыкі, і таму аўганскі гашыш Алі, гарэлка Сафі й ўіскі Кэвіна мяне ратуюць доўгімі напаўрэальнымі начамі, да самага сьвітаньня... а там раніца, Старбакс, дзе я праз раз удала ўтрымліваю перададзеную мне каву, часьцей разьліваю першы кардонны кубак па стале з касавым апаратам, па падлозе, і вучоба... а потым зноў падарожжы вуліцамі, завулкамі, паркамі, мастамі...

Зіма, люты, тут таксама халодна. Але халодна адносна чаго? Адносна Беларусі тут цёпла, адносна Марока — халодна... мінус, слабенькі мінус, днём, калі сьвеціць сонца, варта пакідаць толькі байку, але ўвечары можа непрыкметна падкрасьціся халаднеча, і тут ужо толькі сьпяшайся апранаць паліто, шалік і пальчаткі... напачатку ХХ стагодзьдзя ў ангельцаў была праблема са здароўем, праз такое настабільнае й пахмурнае надворʼе шмат хто захворваў і паміраў ад сухотаў... Было вырашана на парлямэнцкім узроўні запусьціць доўгатэрміновую мэдычную мадэль загартаваньня насельніцтва, і пачалі гэта з самых маленькіх англікаў, амаль немаўлят... паступова гэтая загартоўная плынь захапіла ўсіх жыхароў, і што мы можам бачыць у наш час, у ХХІ стагодзьдзі — маладыя мамы й таты, гуляюць са сваімі дзеткамі... дарослыя — у саколках, кашулях, лёгкіх штанах, больш радыкальныя — у шортах, дзеткі разам зь імі напаўраспранутыя... такія семʼі зь першага погляду падаюцца змерзлымі, але насамрэч шалік на шыі грэе, самі яны ружавашчокія, сьмяюцца... сапраўды, карэнныя жыхары гэтага вострава апранаюць ня так шмат на сябе, як прыезджыя, і выглядаюць здаравейшымі... Такім чынам, калісьці прыняты закон уратаваў шмат і шмат тысяч сваіх жыхароў.

Аднойчы мы з Алі так добра адпачылі ў нашым бары 101, што былі вымушаныя недалёка ад Пікадылі, каля будынка, у якім месьціўся МакДоналдз і Піца Хат, сесьці проста на ходнік, на брукаванку, сесьці, каб даць адпачыць целу й галаве... мы сьмяяліся, гутарылі, прымружваліся, быццам бы ў вочы сьвяціла сонца... у тры гадзіны ночы... мы былі на адной хвалі, якая павольна, ледзь рухаючыся распушчалася ў паветры, яднаючыся з зэфірам... як раптам на ходнік упаў мэталічны фунт, упаў з характэрным дзынькам, я сфакусаваў зрок, падняў галаву, але тут нават ноччу няспынны паток людзей, я не заўважыў, хто гэта зрабіў, усьміхнуўся, падумаў, што хтосьці згубіў цэлы фунт! Нам пашчасьціла — чатыры бляшанкі піва на раніцу будуць вельмі дарэчы! І тут зноў упаў фунт, за ім лязгнулі пяцьдзясят пэні... Алі скеміў, у чым справы, і паклаў на ходнік сваю чорную шапку... і... так... за паўгадзіны ўгару й выхаду ў адчынены космас на ходніку мы нажабравалі на літровую пляшку ўіскі й на макдак-сьняданак з смажаным яйкам... пасьля накуранай ночы елася й пілося неверагодна смачна...

Кэвін, ты ж, тваю няхай, карэнны лёнданец! І ані разу ня бачыў Сыты? Не. Як так? Бо далёка ехаць да Сыты. І я і так усё бачыў на фотаздымках і на ўроках. Ды ладна табе. Гэта ж розныя рэчы! Лёндан трэба адчуць, увабраць яго сваімі лёгкімі!

І Кэвін сапраўды празь мяне пазнаёміўся зь Лёнданам, не з турыстычным, але з аўтэнтычным. Аксюмарон — замежнік зь Беларусі вадзіў лёнданца й паказваў яму горад: Соха, Чайнатаўн (якраз быў дзень кітайскага Новага года), паркі, пабы й пірагоўні... Кэвін шмат глядзеў па бакох, усьміхаўся, дзівіўся і пагаджаўся, што ня ўсё магчыма спасьцігнуць праз фота, тым болей праз падручнік...

А гэтыя мясныя пірагі ў Лёндане, салата Цэзар, белае нефільтраванае піва, сідр, моцны эль, ўіскі... самакруткі зь вільготнай табакі... крэветачныя кактэйлі, манга... усё гэта трэба абавязкова запомніць на ўсё жыцьцё, а лепей наноў сюды прыехаць, спачатку запамятаваць усе пахі, смакі й колеры, а потым зноў іх для сябе адкрыць!

На мой дзень народзінаў Сафі павяла мяне ў бар, сказала, будзе сюрпрыз... Сафі... Дзіўная дзяўчына, яна настолькі існавала ня тут, ня ў гэтым месцы, асяродзьдзі, яна быццам бы прысутнічала адначасова ў паралельным сьвеце. Яна часта была сумнаю, у яе шмат рэчаў па жыцьці не атрымліваліся, усё сыпалася скрозь пальцы, яна вельмі хацела быць шчасьліваю, ёй было цяжка ў Лёндане, мы адно аднаго добра разумелі...