Мопассан Де: Пасаг (на белорусском языке)

Ад хiстанняў омнiбуса галовы пасажыраў матлялiся i гойдалiся, трэслася друзлая скура на шчоках; колы падскоквалi, i людзi здавалiся ачмурэлымi i соннымi.

Маладая жанчына адчувала млявасць.

"Чаму ён не пайшоў са мною, - думала яна. Яе прыгнятаў несвядомы сум. Ён, пэўна, мог бы абысцiся без гэтай цыгарэты".

Манашкi далi знак спынiцца i злезлi, пакiнуўшы па сабе прэсны пах старых спаднiц.

Омнiбус паехаў i зноў спынiўся. Увайшла чырвоная, задыханая кухарка. Яна села i паставiла на каленi кошык. На ўвесь салон моцна тхнула памыямi.

"Едзем далей, чым мне здавалася", - падумала Жана.

Далакоп выйшаў, i на яго месца сеў фурман, ад якога патыхала стайняй. Месца проставалосай заняў пасыльны, ад ног якога бiў пах усёй яго дзённай хаднi.

Жане было кепска, моташна, i немаведама чаму ёй хацелася заплакаць.

Адны людзi выходзiлi, другiя сядалi на iх месцы. Омнiбус ехаў па бясконцых вулiцах, спыняўся на прыпынках, зноў ехаў.

"Так далёка, - думала Жана. - Толькi б ён не прамiнуў гэтага рэстарана, толькi б не заснуў. Ён так стамiўся за апошнiя днi".

Трохi-патроху вагон пусцеў. Яна засталася адна, зусiм адна. Кандуктар абвясцiў:

- Важырар!

Жанчына не ўставала з месца, i ён паўтарыў:

- Важырар!

Яна паглядзела на яго, разумеючы, што гэта сказалi ёй, бо нiкога больш не было. Мужчына паўтарыў трэцi раз:

- Важырар!

Тады яна спыталася:

- Дзе мы?

Ён грубавата адказаў:

- Важырар, Божа мой, па дваццаць разоў вам казаць!

- А гэта далёка ад бульвара? - сказала яна.

- Ад якога?

- Ды ад Бульвара Iтальянцаў.

- Мы даўно яго праехалi!

- Хiба! Паклiчце, калi ласка, майго мужа.

- Вашага мужа? А дзе ён?

- На iмперыяле.

- Наверсе? Там даўным-даўно нiкога няма!

Яна схамянулася.

- Як гэта? Не можа быць. Мы селi разам. Паглядзiце лепей, ён мусiць там быць!

Кандуктар пачаў злавацца:

- Слухай, малая, досыць балбатаць, аднаго згубiла - дзесяць знойдзеш. Злазь, прыехалi. Падбярэш сабе другога на вулiцы.

Слёзы паказалiся ў яе на вачах, яна зноў папрасiла:

- Але ж, пане, вы памыляецеся, я ведаю, вы памыляецеся. У яго пад пахай быў тоўсты партфель.

Кандуктар засмяяўся:

- Тоўсты партфель. Але ж i праўда, ён выйшаў на Мадлен - ён ад вас уцёк. Гi-гi-гi!..

Омнiбус стаў. Яна выйшла i мiжволi, iнстынктыўна, зiрнула на дах. Там нiкога не было.

* * *

Яна раптам заплакала i, не зважаючы, што яна на вачах у людзей, сказала:

- Што ж мне цяпер рабiць?

Падышоў iнспектар транспартнага бюро.

- Што тут такое?

Кандуктар з'едлiва адказаў:

- Гэту даму па дарозе кiнуў муж.

Той сказаў:

- Хай сабе, не дзiва, займiцеся вашымi справамi.

I павярнуўся спiнай.

А яна пайшла куды вочы глядзяць, збянтэжаная, не разумеючы, што здарылася. Куды iсцi? Што рабiць? А ён, што з iм? Адкуль такая няўважлiвасць?

У яе заставалiся два франкi. Да каго пайсцi? I раптам яна згадала пра свайго стрыечнiка Бараля, намеснiка загадчыка аддзела ў Марскiм мiнiстэрстве.

Грошай якраз хапала на фiякр, i яна назвала яго адрас. Яна пераняла Бараля, калi той iшоў у мiнiстэрства. Як i Лебруман, ён трымаў пад пахай напакаваны партфель.

Яна выскачыла з фiякра i гукнула:

- Анры!

Ён здзiўлена спынiўся.

- Жана?.. тут?.. зусiм адна?.. Што вы тут робiце, адкуль вы ўзялiся?

З вачамi, поўнымi слёз, яна пралепятала:

- Я толькi што згубiла мужа.

- Згубiлi? Дзе?

- На омнiбусе.

- На омнiбусе?.. Божа!

З плачам яна расказала яму пра здарэнне.

Ён задумлiва выслухаў яе i спытаўся:

- Ранiцай ён быў зусiм нармальны?

- Зусiм.

- Добра. Цi шмат грошай у яго было?

- Шмат. У яго быў мой пасаг.

- Ваш пасаг?.. Увесь пасаг?

- Увесь... каб адразу заплацiць за кантору.

- Ну дык, дарагая стрыечнiца, шукайце вашага мужа на дарозе ў Бельгiю.

Яна яшчэ не разумела.

- Вы кажаце... майго мужа? - прашаптала яна.

- Я кажу, што ён хапнуў ваш пасаг... i шукай-гукай.

Ёй не хапала паветра, яна шапнула:

- Значыць... значыць... ён прайдзiсвет!

I, ледзь не самлеўшы ад хвалявання, яна ўпала на грудзi стрыечнiку i загаласiла.

Каля iх пачалi спыняцца. Ён цiхенька падштурхнуў яе да сваiх дзвярэй i, трымаючы за талiю, падняўся з ёй па лесвiцы, а калi здзiўленая пакаёўка адчынiла дзверы, загадаў:

- Сафi, збегайце ў рэстаран, вазьмiце снеданне на дваiх. Сёння я не iду ў мiнiстэрства.