Генадзь Бураўкін: Чытаю тайнапіс вачэй

* * *

Каму б я верыў,
Каб не ты?
Мне б дзень быў шэры,
Каб не ты.
I цуд дзявочай пекнаты
Не грэў бы вочы,
Каб не ты.

Пра што б я думаў,
Каб не ты?
Памёр бы з суму,
Каб не ты.
У свеце,
Поўным
Нематы,
Я б стаў бязмоўным,
Каб не ты.

Я б быў няшчасны,
Каб не ты —
Без дабраты,
Без праваты.
I ўсё ў душы маёй дачасна
Даўно б пагасла,
Каб не ты...

* * *

Абцалую цябе,
Абшапчу,
Адагрэю,
Не пушчу ні на міг
У сівую зіму.
Над вяршынямі сосен,
Над вольным палётам барэю
На далонях прызнання
Да Бога самога ўзніму.

Я не дам табе слова сказаць —
Я ўсе іх разгадаю.
Я на вуснах тваіх
Прачытаю найлепшы свой верш.
Над шляхамі і снамі,
Над песнямі і над гадамі
Ты,
Як месячык ясны,
У казку маю паплывеш.

А на грэшнай зямлі
Мы прысядзем пад яблыняй белай —
I ўсе кветкі і травы
Пакладу табе моўчкі да ног,
Ад нязнанага шчасця,
Ад удачы сваёй захмялелы,
Малады і наіўны
I твой раб,
I твой Бог...

* * *

Калі хто скажа, што ў каханні ён
Усё спазнаў і вычарпаў дазвання,—
Не верце.
Ен не знаў яшчэ кахання.
Ён яшчэ трапіць да яго ў палон,
I будзе плакаць над сабой былым,
I пракляне ўчарашняе бяссонне,
I здзівіцца,
Што, можа, толькі сёння
Узнік кахання воблік перад ім.

Калі хто скажа, што даўно
Ані
Ужо няма ў каханні таямніцы,—
Не верце.
I яму яшчэ прысніцца
Яно,
Як цуд нязнанай чысціні,
I ён, як невядомыя дары,
Адшукваць будзе для прызнання словы,
Каб спаконвечнае адкрыць нанова,
I тайну тайн шчасліва паўтарыць,
I зразумець аднойчы,
Што жыццё
Было б пустым і вартым спачування,
Калі б на свеце не было кахання,
Дзе ўсё спрадвек —
Сакрэт і адкрыццё...

* * *

Імклівы час —
Мудрэц вялікі.
Як паяднаў чароўна ён
Каханых незямныя лікі,
Зямныя воблікі мадон!

Як звёў іх проста і прароча,
Злучыў развагу і парыў,
На прыгажосць жывую вочы
Велікадушна нам адкрыў!

І абнавілося каханне,
I ў разняволенай душы
Зямлі і неба паяднанне
Даспела,
Нібы спарышы.

I ў снах пакутлівых узніклі,
Неразгаданыя спокон,
Коханых незямныя лікі,
Зямныя воблікі мадон...

* * *

Калі з начнога плёса
Праз трысцё
Ты бегла,
Каб ка мне на рукі ўпасці,
Я думаў,
Што каханне —
Гэта шчасце,
Якога хопіць мне на ўсё жыццё.

Калі ў расчаравання на мяжы
Мне вечнасцю здаваліся мінуты,
Я думаў,
Што каханне —
То пакуты,
Якія немагчыма перажыць.

Калі ж суцішыў час мой гнеў пусты
I мудра ўраўнаважыў
Сум і радасць,
Давер і рэўнасць,
Жорсткасць і спагаднасць,
Я зразумеў:
Каханне —
Гэта ты...

* * *

Твая прысутнасць у гэтым свеце
Дае стамлёнай душы надзею,
Што я злаўлю ўсё ж блакітны вецер,
Што я аднойчы памаладзею.

I хай сустрэцца не давядзецца,
I хай не спраўдзіцціш мара тая,
Твая прысутнасць у гэтым свеце
Мяне ў юнацтва маё вяртае.

Не маладое шаленства мая
I не спайманы блакітны вецер —
Мяне на грэшнай зямлі трымае
Твая прысутнасць у гэтым свеце.