Подробно об этом сообщает придворный хронист: Chronicon Benessii de Weitmil… P. 527.
RI. Bd. 8. S. 310. Nr. 3836.
«<���…> perpetuemus concessiones seu privilegia suo nobili marchionatui Avstrie ab antiquis paganorum imperatoribus concessa <���…>» (P. 53).
«Quam ob rem nos <���…> intuiti sumus et rememorati, quod homines, qui in infidelitate persistunt, litteras dant aliis hominibus, qui illius fidei et credulitatis sunt, inutiles ac infructuose sint illis hominibus et gentibus, qui in Iesum Christum credunt, et terris eorundem» (Ibid.).
«<���…> ac si eidem id seu hecdem a divis et christianissimis imperatoribus date forent» (P. 54).
«<���…> corroboravimus et fecimus innovari illas prescriptas litteras, que in lingwa paganorum conscripta fuerant et quas in Latinum sermonem convertimus et transtulimus <���…>» (P. 53).
«Nos Iulius imperator, nos cesar et cultor deorum, nos supremus terre imperialis augustus, nos sustentator orbis universi plage orientalis terre suisque incolis Romanam veniam et nostram pacem vobis mandamus per nostrum triumphum, quod vos illi precello senatori nostro avunculo pareatis, quoniam nos eidem et suis heredibus sueque domus descendentibus donavimus vos in feodotariam possessionem perpetue tenendum, sibi et suis posteris imperpetuum relinquentes, quod nullam potestatem super eos statuere debemus, nos ei et dictis suis successoribus largimur omnes utilitates terre orientalis memorate. Insuper nos eundem avunculum nostrum et omnes eius successores assumpmimus [Так! — М. Б. ] consiliarium in secretissimum consilium Romanum taliter, quod deinceps nullum perpetuum negocium sive causa fieri debeat suo sine scitu. Datum Rome capitali mundi die Veneris, regni nostri anno primo et exaccionis auri anno primo» (S. 53). Перевод на русский язык уже публиковался: Бойцов М. А. «Центры» и «периферии» как субъективные переживания исследователей и исследуемых // Центры и периферии европ. мироустройства / под ред. А. В. Доронина. М., 2014. С. 67.
Mertens D. Caesar, Arminius und die Deutschen // Antike im Mittelalter. Fortleben, Nachwirken, Wahrnehmung / hrsg. v. S. Brather, H. U. Nuber, H. Steuer, Th. Zotz. Ostfildern, 2014. S. 383–442, здесь S. 405–406. (Archäologie u. Geschichte; 21).
«Hoc tempore Iulius Cesar creditur decennali bello Germaniam pressisse, et Alemaniam subiecisse ac in Wienna et Tulna plurimum usque ad biennium — a quo Wiennam nomen recepisse fertur — moram pro loci amenitate fecisse et patriam suis privilegiis, quorum tenor superest, illustrasse et, ut infra describitur, eidem concessisse» ( Thomas Ebendorfer. Chronica Austriae / hrsg. v. A. Lhotsky. Berlin; Zürich, 1967. P. 27. (MGH SS rer. Germ. N. S.; 13)).
Lhotsky A. Thomas Ebendorfer und die österreichischen Freiheitsbriefe // Jb. für Landeskunde von Niederösterreich. NF. 1944/48. Bd. 29. S. 131–143, здесь S. 139–140. Унгерн-Штернберг приводит эту версию, не указывая, что она засвидетельствована позднее «Большой привилегии»: Ungern-Sternberg J. v. Cäsar und Nero in der Vorstellungwelt des 14. Jahrhunderts // Jb. für fränkische Landesforschung. 1976. Bd. 36. S. 107. По предположению Лотского, на Вену перенесли легенду об основании французской Вьенны, название которой якобы происходит от того, что она строилась два года кряду, притом без какой бы то ни было связи с Юлием Цезарем ( Thomas Ebendorfer. Op. cit. P. 27. Not. 3).
Ungern-Sternberg J. v. Op. cit. S. 107.
«<���…> czwen haydnisch brief. Ainer der gewen ist von Iulio dem ersten kayser <���…>» ( Lhotsky A. Privilegium maius… S. 89).
«Igitur hec provincia ab incolis Ostrogocia est vocata, id est Östergæu vel orientalis, quia versus orientem sita est; nunc pulchro ydiomate Austria, id est Österrich appellatur» (Historiae Patavienses et Cremifanensis // MGH SS. T. 25. Hannover, 1880. P. 610–678, здесь P. 663). Ср. также: Moeglin J.-M. La formation d’une histoire nationale en Autriche au Moyen Âge // J. des savants. 1983. No. 1–3. P. 169–218, здесь P. 201.
MGH. Deutsche Chroniken und andere Geschichtsbücher des Mittelalters. Bd. 6. Hannover; Leipzig, 1909. S. 8.
MGH. Deutsche Chroniken… S. 25–26.
Ibid. S. 28.
Ibid. S. 62.
Подробнее см.: Appelt H. Privilegium minus. Das staufische Kaisertum und die Babenberger in Österreich. Wien; Köln; Graz, 1976.
Thomas Ebendorfer. Op. cit. P. 11–35.
Историки давно уже переводили avunculus из грамоты Цезаря как Oheim, но не подчеркивали вероятность того, что сначала именно слово Oheim перевели как avunculus: Huber A. Geschichte… S. 26, 28; Begrich U. Op. cit. S. 76.
Такое же мнение высказано авторитетным автором: Lhotsky A. Apis Colonna, Fabeln und Theorien über die Abkunft der Habsburger. Ein Exkurs zur Cronica Austrie des Thomas Ebendorfer // Idem. Aufsätze u. Vorträge. Bd. 2. Wien, 1971. S. 7–102, здесь S. 32–33. О том, что Рудольф IV использовал в обращении слово Oheim (avunculus) только в письмах к имперским князьям и имперским графам, но никогда к собственным подданным, см.: Baum W. Op. cit. S. 141.
Хотя претензия на такое родство выглядит несомненной, У. Бегрих лишь ставит робко вопрос о том, не конструировалось ли в «грамоте Цезаря» родство «между римскими императорами и старейшими австрийскими герцогами»: Begrich U. Op. cit. S. 76. Конечно, именно оно и конструировалось! Однако, как было показано выше, предполагаемое родство с Цезарем не было единственной причиной обращения фальсификаторов к этой фигуре, как полагала Бегрих (Ibid.).
«Růdolfus comes de Habsburg ex antiquis progenitoribus ab urbe Roma traxit originem» (Die Chronik des Mathias von Neuenburg / hrsg. v. A. Hofmeister. Berlin, 1940. S. 8, ср.: S. 313. (MGH SS rer. Germ. N. S.; 4)).
Читать дальше
Конец ознакомительного отрывка
Купить книгу