Emma Darcy: Punkt Krytyczny

– Tak?

– Chodzi o twojego dziadka.

– O dziadka? Tania prawie go nie pamiętała. Umarł, kiedy miała pięć lat. Był niewyraźnym, ulotnym wspomnieniem. Pamiętała tylko, że uwielbiał huśtać ją na kolanie. Oczy babci zamgliły się tęsknotą.

– Och, nic ważnego. Pamiętasz, jak porzuciłaś Rafa?

– Tak, babciu.

– Postąpiłaś bardzo nieładnie, Taniu – skarciła ją Bea.

– Tak, babciu.

– I przemilczałaś pewne sprawy. Uważałaś, że nie możesz mówić o nich ze mną.

– Tak, babciu – przyznała Tania zmieszana.

– Nie powinnaś się była wstydzić. Bea uśmiechnęła się cierpko, a w jej brązowych oczach pojawił się złośliwy błysk.

– Znam te sprawy na wylot, Taniu. W łóżku twój dziadek zmieniał się w szatana.

Tania stała z otwartymi ze zdumienia ustami, patrząc, jak babcia zabiera dziecko z ramion zięcia. Uwolniony od ciężaru potomka, Raf zbliżył się do żony. Otoczył ją ramieniem i zajrzał badawczo w oczy.

– Coś nie tak, kochanie?

– Nie. – Tania dochodziła z wolna do siebie. – Wiesz co, wydaje mi się, że babcia rozumie więcej, niż można się było spodziewać.

Raf przytulił ją mocniej. W jego oczach pojawił się znaczący błysk, który natychmiast przyspieszył bicie jej serca.

– Jak myślisz, czy ktoś zauważy, jeżeli znikniemy, no powiedzmy, na… dwadzieścia minut?

Tania wybuchnęła śmiechem, zarumieniona z podniecenia.

– Babcia na pewno, ale jestem pewna, że nie wspomni o tym nikomu.

– Tak? Raf uniósł znacząco brwi.

– Nie sądzę, żeby miała nam za złe.

– A więc?

– Mam na to wielką ochotę.

– To jedna z rzeczy, za które cię kocham – wyszeptał Raf, pociągając ją za sobą.