Barbara Cartland: Węgierska Tancerka

Wzbudziło to w niej osobliwe uczucie, zupełnie inne od wszystkiego, czego doświadczyła do tej pory. Małe płomyczki przebiegały przez jej piersi aż do twarzy.

– Kocham… kocham cię… – jej słowa zmieniły się w szept zagubiony w urywanym oddechu.

Hrabia Lavenham spojrzał na dziewczynę z ogniem w oczach.

– Jesteś tak nieprawdopodobnie piękna – powiedział drżącym głosem – a do tego tak niewiarygodnie niewinna… będę musiał wiele cię nauczyć.

– Czego nauczyć…? O czym nie wiem?

– Nic nie wiesz o miłości, najdroższa. I uczenie cię będzie dla mnie bardzo podniecające.

– Och… i dla mnie… także.

Znów uwięził wargami jej usta, a wówczas ona poczuła, że wziął w posiadanie ją całą, nie tylko serce, lecz także ciało i duszę.

Kiedy już prawie nie mogła oddychać, z widocznym wysiłkiem wypuścił ją z ramion, lecz wiedziała, że jego serce bije w równie szaleńczym rytmie jak jej własne.

– Teraz posłuchaj mnie, ukochana- powiedział.

– Musimy się zachowywać rozsądnie, mimo że niczego nie pragnę bardziej niż całować cię bez ustanku, aż do świtu.

– Och, tak, tak…

– Znajdziemy na to czas po ślubie – rzekł hrabia – lecz teraz musimy stworzyć plan, dzięki któremu lord Marlowe nie będzie mógł nam zaszkodzić, a twoja matka i ojczym nigdy niczego nie zaczną podejrzewać.

Ilonka cichutko westchnęła ze szczęścia i wsparła głowę na ramieniu ukochanego.

– Co możemy zrobić? – spytała.

– Przede wszystkim… czy masz jakieś inne imiona? Ilonkę zapamięta każdy, kto je usłyszał, a przy tym jest na tyle niezwykłe, że budzi zainteresowanie.

– Na chrzcie świętym otrzymałam imiona Maria, Nadine, Ilonka.

– Podoba mi się Nadine, pasuje do ciebie. Musimy jakoś przekonać twoją matkę, że wolę, abyś w przyszłości była znana pod tym właśnie imieniem.

– Hrabia Lavenham uśmiechnął się i pocałował ją w czoło. – Jednak dla mnie na zawsze pozostaniesz Ilonką, co oznacza, choć mi tego nie powiedziałaś, „ta, która daje tchnienie życia”.

– Skąd… jak się tego dowiedziałeś?

– Od przyjaciela, który zna węgierski. Właśnie to mi dałaś, moja śliczna – nowe życie, zupełnie inne od tego, jakie znałem dotąd. Ale na razie w towarzystwie musisz być znana jako Nadine.

– Co więc… zrobimy?

– Przystanę na propozycję sekretarza. Pobierzemy się natychmiast, lecz na prowincji, w obecności jedynie twoich rodziców i mojego serdecznego przyjaciela, którego nie było u mnie, kiedy podejmowałem pewną śliczną niegrzeczną tancereczkę.

– Chcę… być tylko twoją… żoną.

– Będziesz nią. Jedna rzecz jest pewna: moja olśniewająca, cudowna Ilonka nie będzie już nigdy zachowywała się nagannie i nie zatańczy dla żadnego innego mężczyzny z wyjątkiem mnie.

Nigdy też, w żadnych okolicznościach nie będzie udawała aktorki.

Ilonka spojrzała na niego, niepewna, czy nie jest zagniewany, lecz jego oczy rzucały figlarne błyski, a na ustach czaił się uśmiech.

– Och, jak ja cię kocham! – wykrzyknęła. – Zrobię wszystko, czego sobie zażyczysz i przyrzekam, że będę… rozsądna. Już zawsze.

– Bardzo w to wątpię – rzekł hrabia z uśmiechem.

– Widzisz, kochanie, musimy się wiele wspólnie nauczyć, choć nasze serca są pewne, że należymy do siebie. Chcę się dowiedzieć o tobie wszystkiego.

– Dobrze – zgodziła się Ilonka. – Ja też pragnę wiedzieć o tobie wszystko… i oczywiście chciałabym zobaczyć Apolla.

Hrabia Lavenham roześmiał się szczerze.

Przytulił dziewczynę mocno do siebie i całował ją żarliwie, z pasją, aż altanka i ogród zniknęły, a przecudna muzyka, którą się delektowali, dobiegała nie od strony orkiestry w sali balowej, lecz prosto z ich serc.

Potem uniósł Ilonkę prosto do rozgwieżdżonego nieba, ponad ośnieżone szczyty gór, gdzie była już tylko miłość zrodzona z pierwotnej radości życia pulsującej między nimi.

Miłość ich, na wieki.