Dean Koontz: Głos Nocy

– To nic poważnego – powiedziała. – Skręciłam kostkę, kiedy upadłam. A jak ty?

– Przeżyję.

– Twoja twarz wygląda okropnie. Jest spuchnięta i sina… a w ogóle to robi się czarna.

– Boli – przyznał. – Ale teraz trzeba wezwać karetkę dla Roya. – Sięgnął do kieszeni dżinsów i wyjął kilka monet. – Masz. W dole ulicy, na stacji benzynowej jest budka telefoniczna. Zadzwoń do szpitala i na policję.

– Lepiej, żebyś ty poszedł – powiedziała. – Z tą skręconą kostką nigdy tam nie dojdę.

– Nie boisz się zostać z nim sama? – spytał Colin.

– Teraz jest nieszkodliwy – powiedziała.

– No… dobra.

– Wracaj prędko.

– Wrócę. I jeszcze jedno, Heather… przepraszam.

– Za co?

– Powiedziałem, że nigdy cię nie tknie. Zawiodłem cię.

– Nic mi nie zrobił – powiedziała. – Ty mnie ochroniłeś. Byłeś świetny.

W jej oczach dostrzegł łzy. Przytulił ją i stali tak przez chwilę.

– Jesteś taka ładna – powiedział.

– Naprawdę?

– Nigdy więcej nie wmawiaj sobie, że jest inaczej. Nigdy więcej nie myśl o sobie źle. Nigdy. Tym, którzy twierdzą inaczej, każ iść do diabła. Jesteś ładna. Pamiętaj o tym. Przyrzeknij, że będziesz o tym pamiętać.

– W porządku.

– Obiecaj mi.

– Obiecuję.

Wyszedł, żeby ratować Roya.

Noc była bardzo ciemna.

Schodząc ze stromego wzgórza, uświadomił sobie, że już nie słyszy głosu nocy. Docierał do niego śpiew ropuch i świerszczy i odległy łoskot pociągu. Ale ten głuchy, złowieszczy pomruk, który, jak mu się zdawało, zawsze dobiegał z ciemności, ten odgłos tajemnej, mitycznej mocy realizującej z mozołem cele odwiecznego zła, umilkł. Po przejściu kilku kroków zrozumiał, że głos nocy był w nim, w jego fantazjach i majakach, i że zawsze tak było. Był w każdym, szeptał złośliwie, dwadzieścia cztery godziny na dobę, a najważniejszym zadaniem było zignorowanie go, stłumienie, niepoddawanie się jego zdradzieckim namowom.

Wezwał karetkę, potem policję.