Vernor Vinge: Otchłań w niebie

Przez korytarze „Ręki” niosło się echo strzałów z karabinu. Krzyki, cisza, potem znów seria strzałów, tym razem gdzieś dalej. Wszystkie włazysą zamknięte. A Ritser Brughel przebijał się przez nie po kolei. W pewnym sensie grupmistrz miał rację; kontrolował fizyczną warstwę. Mógł dotrzeć do najważniejszych urządzeń, zniszczyć łączność z LI. Mógł „rozłączyć” wszystko, czym nadal manipulowali miejscowi fiksaci…

Trzydzieści tysięcy metrów. Od lodu odbijał się blady blask słońca, jednak nigdzie w pobliżu nie było widać sztucznych świateł czy miast.

Opadali na środek największego oceanu Pająków. „Ręka” nadal leciała z prędkością przekraczającą trzy machy, a tempo opadania wciąż wynosiło równe sto metrów na sekundę. Intuicja i fragmentaryczne dane, jakie otrzymywał z pokładu statku, podpowiadały mu, że rozsmarują się na powierzchni planety z olbrzymią prędkością. Chyba że — krzywa mocy wciąż rosła — dałoby radę jeszcze raz uruchomić główny silnik, uruchomić go we właściwym momencie… co praktycznie graniczyło z cudem. „Ręka” była tak wielka, że jej podwozie i dysza zadziałałyby jak poduszka, ochraniając mostek i te części okrętu, w których przebywali ludzie.

Podobna sytuacja pojawiła się kiedyś w fantastycznych opowiadaniach Phama Trinlego.

Jedno jest pewne. Nawet gdyby Jau odzyskał w tej chwili wszystkich swoich pilotów i pełną kontrolę nad okrętem, nie;potrafiłby wykonać takiego lądowania.

Przelecieli nad ostatnim pasmem lodowych gór. Silniki pomocnicze zapłonęły na moment, przechylając okręt o jeden stopień, jakby prowadził ich ktoś doskonale obeznany z terenem.

Ritser Brughel nie zdąży już nikogo zabić. Rita będeie bezpieczna. Jau patrzył, jak poszarpana ziemia zbliża się do nich w zawrotnym tempie.

Wraz z nią nadeszła dziwna mieszanka przerażenia, triumfu i radości.

— Za późno, Ritser. Za późno.

Nigdy jeszcze Belga Underville nie widziała, by grupa ludzi reagowała na jedno wydarzenie tak wielką radością i tak silnym strachem jednocześnie. Technicy Coldhavena powinni byli skakać z radości, kiedy kolejne fale rakiet Kindred padały ofiarą pocisków przechwytujących, a setki innych niszczyły się same lub przerywały zadanie. 2 mapy sytuacyjnej zniknęło już niemal dziewięćdziesiąt dziewięć procent symboli oznaczających broń nieprzyjaciela. Na terytorium Akord miało więc wlecieć nie więcej jak trzydzieści głowic jądrowych. Tak wyglądała różnica pomiędzy zagładą i wyizolowaną katastrofą… A technicy zagryzali ręce pożywiające, starając się powstrzymać te ostatnie zagrożenie.

Coldhaven spacerował wzdłuż szeregu techników. Towarzyszyła mu jedna z podwładnych Lighthill, młoda kapral. Generał słuchał uważnie każdego słowa Rhapsy Lighthill, upewniając się jednocześnie, czy jego technicy wykorzystują wszystkie nowe dane spływające do ich stanowisk. Belga odsunęła się na bok. I tak nie mogła im w niczym pomóc. Victory Lighthill była zatopiona w jakiejś dziwnej rozmowie z obcymi, po każdej kwestii robiła długą, kilkunastosekundową przerwę, podczas której konsultowała się ze swoim bratem i Coldhavenem. Gdy wreszcie umilkła na chwilę czekając na odpowiedź obcych, uśmiechnęła się nieśmiało do Belgi.