Patricia McKillip - Mistrz Zagadek z Hed

— Nie — odparł Morgon.

— Wątpisz w moje umiejętności? — Ujęła nóż za ostrze. — Widzisz tamtą linę w drugim końcu sali? Tę, na której wisi pochodnia?

— Lyro, proszę cię — mruknęła morgola — nie wywołuj tu pożaru.

— Matko, chcę mu tylko pokazać…

— Wierzę ci — wpadł jej w słowo Morgon. Wziął dziewczynę za rękę, w której trzymała nóż. Palce miała wysmukłe i ciepłe. Poruszyły się w jego uścisku niczym spłoszone ptaszki i niespodziewanie spłynęło nań coś, o czym w ciągu tych długich, trudnych tygodni prawie zapomniał. — Dziękuję ci — powiedział, usiłując zapanować nad głosem. — Ale gdybyś w mej obronie raniła kogoś albo zabiła, nie wybaczyłbym sobie tego do końca życia. Moją jedyną nadzieją jest podróżować możliwe najszybciej i jak najmniej rzucać się w oczy; czyniąc tak, będę bezpieczny.

Dostrzegł w jej oczach iskierkę zwątpienia, ale odkładając nóż, powiedziała tylko:

— Jak chcesz, ale w tym domu będę cię chroniła. I nawet ty nie możesz mi tego zabronić.

Po kolacji Deth znowu zaczął grać morgoli — słodkie pieśni bez słów ze starożytnego dworu An, ballady z Ymris i Osterlandu. Kiedy skończył, w sali zaległa cisza, oprócz ich czworga nie było już w niej nikogo; dopalały się świece w świecznikach. Morgola podniosła się z ociąganiem.

— Późno już — powiedziała. — Uzupełnię wasze zapasy żywności, żebyście nie musieli się zatrzymywać w Osterlandzie. Powiedzcie mi tylko rano, czego wam trzeba.

— Dziękujemy — mruknął Deth, przewieszając sobie harfę przez ramię. Przez chwilę patrzył na morgolę w milczeniu, potem się uśmiechnął. — Chcę zostać — dodał cicho. — Wrócę.

— Wiem.

Zagmatwanym labiryntem korytarzy odprowadziła ich do komnaty. Czekały tam już na nich wino i ciepłe koce; na kominku płonął ogień, wydzielając czystą, nieuchwytną woń.

— Mogę zostawić ci kilka listów do wysłania poprzez kupców? — spytał Morgon, kiedy El miała już wychodzić. — Brat nie ma pojęcia, gdzie się podziewam.

— Naturalnie. Przyślę ci zaraz przez kogoś papier i atrament. A czy ja mogę cię o coś prosić? Chciałabym obejrzeć twoją harfę.

Morgon wyjął harfę z pokrowca i wręczył ją morgoli. Obracała instrument w rękach, dotykając gwiazdek, misternej złotej inkrustacji, białych księżyców.

— Tak — powiedziała cicho. — Chyba ją poznaję. Deth opowiadał mi kiedyś o harfie Yrtha i kiedy jakiś kupiec przyszedł z nią zeszłego roku do mojego domu, od razu wiedziałam, że to robota Yrtha — była to zaklęta harfa, harfa o niemych strunach. Bardzo chciałam ją kupić, ale nie była na sprzedaż. Kupiec tłumaczył, że obiecał ją jakiemuś człowiekowi z Caithnard.

— Jakiemu człowiekowi?

— Tego nie powiedział. Czemu pytasz? Morgonie, czy powiedziałam coś, co sprawiło ci przykrość?

Morgon odetchnął głęboko.

— Cóż, widzisz, mój ojciec… podobno zeszłej wiosny mój ojciec, tuż przed śmiercią, kupił dla mnie tę harfę w Caithnard. A może pamiętasz, jak ten kupiec wyglądał, albo znasz jego imię… ?

— Rozumiem. — Morgola ścisnęła go lekko za ramię.

— Rozumiem, Dobrze, dowiem się jego imienia. Dobranoc.

Po wyjściu morgoli w drzwiach stanęła Lyra w krótkiej, ciemnej tunice. Stała plecami do nich, wyprostowana, trzymając w ręku włócznię. Zjawiła się służka z papierem, piórami i woskiem; Morgon usiadł przed kominkiem i zapatrzył się w płomienie, atrament zasychał na czubku pióra.

— Co ja mam jej powiedzieć? — wymruczał w końcu, a potem pochylił się nad kartką i zaczął powoli pisać.

Napisał list do Raederle, krótki liścik do Eliarda, zapieczętował je i odchylił się na poduszki. Znowu zapatrzył się w tańczące płomienie, nie zwracając uwagi na Detha, który sortował i układał ich rzeczy. W końcu otrząsnął się z zadumy i spojrzał na harfistę.

— Dethu… czy ty znałeś Ghisteslwchlohma?

Deth znieruchomiał. Dopiero po chwili sięgnął po śpiwór.

— Rozmawiałem z nim tylko dwa razy — powiedział, nie podnosząc na Morgona wzroku — a i to krótko. Był wtedy w Lungold, w czasach sprzed zniknięcia czarodziejów, nieosiągalną, czczoną postacią.

— Czy podejrzewałeś choćby przez chwilę, że Mistrz Ohm może być Założycielem Lungold?

— Nie miałem podstaw do takich podejrzeń. Morgon dorzucił polano do ognia; zakołysały się cienie pod sufitem.

— Zastanawiam się — mruknął — dlaczego morgola nie potrafiła przebić się wzrokiem przez Ohma? Nie wiem, z jakiej krainy pochodzi; kto wie, czy nie urodził się, tak jak Rood, z jakąś domieszką czarów we krwi… Nigdy jakoś nie przyszło mi do głowy, żeby zapytać, gdzie się urodził. Był po prostu Mistrzem Ohmem i odnosiło się wrażenie, iż jest w Caithnard od zawsze. Gdyby El powiedziała mu, że wzięła go za Ghisteslwchlohma, pewnie by się roześmiał… z tym, że nigdy nie widziałem, by się śmiał. Tyle czasu upłynęło od zniszczenia Lungold; od tamtej pory czarodzieje zachowują grobowe milczenie. Niemożliwe, żeby któryś z nich jeszcze żył. — Morgon zamilkł. Przekręcił się na bok i zamknął oczy. Po chwili usłyszał ciche, marzycielskie dźwięki harfy Detha i odpłynął w sen.

Obudziła go pieśń wykonywana przez innego harfistę. Ta muzyka oplatała go jak sieć, zaciskała się wokół niego powoli, ale zdecydowanie, w rytm jego tętna; ulotne, dzikie nuty szarpały materię myśli niczym stado maleńkich, ogarniętych paniką ptaszków. Chciał się poruszyć, ale jakiś ciężar dociskał mu ręce i piersi. Otworzył usta, żeby zawołać Detha; dźwięk, który się z nich wydobył, znowu przypominał krakanie czarnego kruka.

Otworzył oczy i stwierdził, że spał z otwartymi. Otworzył je znowu i nie zobaczył nic prócz ciemności pod powiekami. Przerażenie ścisnęło mu gardło, jeszcze bardziej płosząc tamte ptaszki w umyśle. Zebrał wszystkie siły, by się wybudzić. Wydało mu się, że płynie ku upragnionej jawie przez wielkie, oleiste fale ciemności i snu. I w końcu usłyszał głos harfisty, a uchyliwszy powieki, zobaczył żarzące się mdło oczy dogasających na kominku polan.

Głos był schrypnięty, głęboki i słowo za słowem omotywał go koszmarem.

Morgon otworzył oczy. Ciemność i czerwone, dyszące węgielki wirowały przez chwilę wokół, a potem ciemność uniosła go niczym fala pływowa, ogień na kominku zmalał, oddalił się. W studni nocy ujrzał Hed, dryfującą po morzu niczym statek widmo; usłyszał suchy szelest liści winorośli; poczuł, jak zwalniają, gęstnieją, wysychają w jego żyłach rzeki, jak ich koryta trzeszczą pod tkaną przez harfistę siecią. Wydał z siebie chrapliwy, nieludzki skrzek i zobaczył wreszcie tego harfistę po drugiej stronie ognia. Jego harfa wykonana była z dziwnych kości i polerowanych muszli, twarz skrywał mu mrok. Ta twarz zdała się drgnąć nieco, kiedy Morgon jęknął; błysnęło w niej coś jakby okopcone złoto.

Przypływ zdawał się cofać z pogrążonego w mroku, spękanego lądu, i zmierzając tak ku czarnym krawędziom świata, zabierał ze sobą resztkę wody z rzek, zabierał z Hed strumienie, pozostawiając brzegi nagimi, pozostawiając na Hed usianą muszelkami piaszczystą pustynię. Morgon wstrzymał oddech. Czuł się suchą, zimną ziemią; wraz z odpływem uchodziło z Hed życie, gasło. Wykrzyczał ostatkiem sił swój protest, ale nie był to głos ludzki, lecz wrzask ptaka, który zmieszał się z niepojętością granej na harfie pieśni. Ten krzyk go ocucił. Zagubiony gdzieś pośród ciemności, wziął się wreszcie w garść. Podźwignął się na drżące nogi. Był tak słaby, że potknął się o kraj własnej szaty i przewrócił obok ognia. Zanim pozbierał się znowu z ziemi, zaczerpnął pełne garście gorącego popiołu, nadpalonych drzazg i zwęglonego drewna i cisnął tym w harfistę. Tamten uchylił się i wstał. Jego jasne oczy skrzyły się złotymi cętkami w zamierającej poświacie ogniska. Roześmiał się i poduszką dłoni grzmotnął Morgona w podbródek, któremu odskoczyła w tył głowa; osunął się na klęczki u stóp harfisty oszołomiony, bez tchu. Bezwiednie przesunął palcami po strunach swojej harfy, wysyłając w ciemność cichą kakofonię dźwięku. Kątem oka dostrzegł jakieś poruszenie. Uchylił się instynktownie. Spadający z góry instrument harfisty otarł mu się o głowę i roztrzaskał o obojczyk.