Margit Sandemo: Ciemność

Pięciu rannych Strażników z pomocą towarzyszy wyszło z lasu, który miał zostać teraz ścięty albo przynajmniej przerzedzony. Gondolami przewieziono ich do Królestwa Światła; już wcześniej Dolg poddał ich działaniu szafiru i wiadomo było, że wkrótce dojdą do siebie.

I kiedy wielka gromada miała już się rozchodzić, nadciągnęli przerażeni niewolnicy. Ich pojawienie się przyjęto z wielką ulgą, nie trzeba było bowiem tracić czasu na poszukiwania. Niebieski szafir zajął się również nimi, przywracając im ich dawne, naprawdę piękne kształty, a potem wszyscy, i mężczyźni, i kobiety, wypili eliksir Madragów.

– Ale gdzie są dzieci? – zdziwiła się Lilja.

Odpowiedzi udzieliła jedna z kobiet, okazało się, że wszystkie dzieci dorosły i zmieniły się albo w kwiaty, albo w niewolników, a nowe nie przychodziły już na świat.

– No, to bierzcie się do roboty – zachęciła Berengaria, a oswobodzeni uśmiechali się z radością, przyrzekając, że na pewno to zrobią.

Ram obiecał, że mogą liczyć na wszelką możliwą pomoc w budowaniu nowych osad, wyposażonych nowocześnie, lecz w taki sposób, by nie straciły swych charakterystycznych cech. Wielu Strażników jeszcze tu zostało, mieli przed sobą mnóstwo pracy.

Wszyscy inni odjechali.

Zadanie zostało wykonane. Święte Słońca zapłonęły w wielu miejscach w Ciemności, nieprzerwanie trwały uczty i zabawy.

Ciągle jeszcze brakowało jednak tego jednego wielkiego Słońca, tego, które miało być głównym punktem całego wnętrza Ziemi i które również miało oświetlić Góry Czarne w momencie, gdy runą mury Królestwa Światła.

Wysiedli z gondoli na rynku w Sadze, zmęczeni, ale bardzo zadowoleni z siebie. Na spotkanie wyszło im wielu mieszkańców miasta.

Przez rynek dreptała w stronę gondoli mała Gwiazdeczka, trzymając za rękę swą najlepszą przyjaciółkę, małe Madrażątko, córeczkę Misy, Katę. Również Kata rozwijała się niesłychanie szybko; doszło tu do głosu jej dziedzictwo ze strony zwierząt. Potrzeba jej będzie zaledwie dwóch lat, by dorosnąć, podczas gdy synek Mirandy trzymał się wyraźnie z tyłu i wciąż leżał w wózeczku. Kata na szeroko rozstawionych nogach maszerowała obok Gwiazdeczki, obie bacznie strzeżone przez Siskę i Misę, które szły za nimi.

– Maku – pisnęła Gwiazdeczka. – Cześć, Maku.

Marco rozjaśnił się, dziewczynka rzuciła mu się w objęcia, podniósł ją do góry. Była leciutka jak piórko, z Katą natomiast sprawa przedstawiała się gorzej. Marco niemal zgiął się wpół, taka była ciężka, ale przecież i ją musiał wziąć na ręce, inaczej być nie mogło.

– Mas blezent, Maku? – dopytywała się Gwiazdeczka.

– Zobaczymy – odparł Marco z powagą. – Ale czy ty naprawdę musisz przekręcać wszystkie słowa?

Trudno było zachować powagę, gdy miało się do czynienia z Gwiazdeczką.

– Stańcie teraz na ziemi, dziewczynki, poszukam czegoś w swojej torbie… Tak, myślę, że coś tu znajdę. To się nazywa prezent, Gwiazdeczko.

Wyciągnął parę maleńkich kieszonkowych latarek, nie większych od długopisów. Niebieską dla Gwiazdeczki, a czerwoną dla Katy. Obie uszczęśliwione pobiegły do matek pokazać podarunki.

Marco uśmiechnął się z czułością.

W swoim pałacu Marco leżał wyciągnięty na łóżku, rękami zasłonił oczy i rozmyślał o nieco przerażającym odkryciu, jakiego dokonał w tamtym mrocznym lesie. W jakiś dziwny sposób czuł się winny wobec Dolga, w pewnym sensie uważał, że zdradził przyjaciela, Dolg był bowiem teraz jedynym, któremu niedostępna była ziemska miłość i erotyzm.

Marco nie był przygotowany na taką odmianę. Nie miał ochoty na żadne romanse. Dobrze mu było tak, jak jest.

Elena płakała w swoim pokoju. Uczyniła tyle zła, choć przecież wcale tego nie chciała. Czy oni kiedykolwiek będą mogli jej to wybaczyć?

Wiedziała, że utraciła Jaskariego, wyczytała to dzisiaj w jego oczach. Nic na to nie powiedziała, zdawała sobie sprawę, jak strasznie go potraktowała. Teraz jej spragniona miłości dusza czuła się pusta.

Biedna Lilja wróciła do domu i dzielnie starała się zapomnieć o swym ukochanym Goramie. On chciał, żeby zostali przyjaciółmi, kolegami, niczym więcej. Musiał myśleć o swym przyrzeczeniu dochowania czystości.

I, prawdę powiedziawszy, wcale tak strasznie się nią nie interesował. Owszem, polubił ją, dobrze im się razem pracowało, był dla niej miły…

Ale serce Lilji marzyło o czymś więcej, nie chciało na tym poprzestać. Jak wiele czasu upłynie, zanim będzie mogła uważać go jedynie za przyjaciela?

Mieli teraz wyruszyć na powierzchnię Ziemi, czekało ich to największe zadanie. Wiedziała, że Goram wyjedzie, nikt jednak nawet słowem nie wspomniał, że i ona, Lilja, również jest brana pod uwagę.

Mało prawdopodobne, by ją zabrali, a to oznacza, że nie zobaczy go przez długi czas.

Jak ona zdoła to znieść?

Rozweselona pielęgniarka weszła do pokoju Miszy.

– No, wreszcie wrócił twój lekarz, Jaskari.

– Naprawdę? – Miszy aż dech zaparło w piersiach. – Pozostali także?

– Wszyscy wrócili.

Drżący wypuścił powietrze z płuc.

– Dzisiaj zdejmujemy więc bandaże. Zobaczymy, jak będzie.

Misza zacisnął ręce na poręczach fotela. Ktoś powiedział, że to będzie najważniejszy dzień w jego życiu.

A on nie bardzo zdawał sobie sprawę, co to może znaczyć.