Margit Sandemo: Przewoźnik

Takich myśli nie dopuszczała jednak do siebie zbyt często. Mając za plecami wspierającą ją rodzinę znosiła wszystko. Pomagała w domu i w gospodarstwie, ponieważ opiekowała się chłopczykiem i nie mogła myśleć o podjęciu pracy poza domem.

Na zewnątrz sprawiała wrażenie wesołej i zadowolonej, dla wszystkich stale była źródłem pociechy. „Na pewno jakoś się ułoży”, tak brzmiało jej hasło, dzięki któremu potrafiła naprawdę pomóc innym ludziom w ich troskach.

Tylko ona wiedziała, że kiedy wieczorem stała w swym pokoju i patrzyła na swego uśpionego, ślicznego synka, powracały natrętne myśli. Zakazany żal. Nie żałowała wcale, że tak a nie inaczej pokierowała swym życiem, bo jak można żałować czegoś, czego owocem był Andre. Ale czy na pewno słusznie postąpiła, rezygnując z podtrzymania jakichkolwiek kontaktów z Sanderem? Czy może raczej powinna z nim zostać?

Może powinien był ujrzeć swego syna, który był tak do niego podobny. Może powinien być mu ojcem? Czy nie okazała się zbyt samolubna? Czy nie za wiele myślała o własnej urażonej dumie?

Ale w takie dni nienawidziła go czy może raczej czuła gorzkie rozczarowanie. Uważała, że on pragnął tylko okazać życzliwość nieszczęśliwej dziewczynie, może nawet trochę ją polubił, ale nie zaangażował się w ich związek z taką samą powagą jak ona.

W każdym razie teraz było już za późno. Sander się ożenił, na pewno miał rodzinę. Tak, jak się stało, było chyba najlepiej.

Zawsze kiedy dochodziła do takiego wniosku, łapała się na tym, że łzy spływają jej po policzkach i kapią na bluzkę. Płakała, bo żal jej było synka, i dlatego, że radości, jaką jej dawał, nie mogła dzielić z Sanderem. Dlatego, że Andre, nic nie rozumiejąc, bez końca pytał, dlaczego inne dzieci się z niego śmieją? I dlaczego on nie ma tatusia jak inni?

Benedikte starała się być mu jednocześnie ojcem i matką. Dobrze było mieć koło siebie Henninga, Agnetę i Vanję, a także dziadka Viljara, babcię Belindę, Malin, Pera i ich syna Christoffera. Wszyscy kochali Andre i rozpieszczali go ponad miarę.

Oni jednak nie mogli ukoić żalu, jaki czuła na myśl, że odebrała możliwość wzajemnego poznania ojcu i synowi.

Stało się tak, jak przewidział Marco:

Zarówno przybrana siostra Benedikte, Vanja, jak i syn Malin, Christoffer, znaleźli się w trudnej sytuacji. Naturalnie pomóc im miała Benedikte.

Ale stało się to już wtedy, gdy stary wiek zastąpił nowy.

Dwudziesty.

Wiek, w którym rozstrzygnęły się losy Ludzi Lodu.