Ewa Białołęcka: Tkacz Iluzji

„Czy «gwiazdy» sypiają z «wilkami»?” – spytałem wtedy wprost, czerwieniąc się okropnie i czując jak głupiec.

Wiatr Na Szczycie nie wyśmiał mnie. Na twarzy miał wyraz absolutnej powagi.

„To się zdarza. Nie mogę zaprzeczyć. Ale nie jest to regułą ani obowiązkiem, ani przymusem. Przede wszystkim liczy się zaufanie.”

„Tak jak ja i Pożeracz Chmur?”

„Bardzo podobnie.”

No i jestem „gwiazdą” dla Wiatru Na Szczycie. Razem łazimy po zboczach wulkanu, polujemy, tarbierńy kolejne drewniane miecze podczas ćwiczeń, gdy zbieram sińce, połajanki i pochwały. Tych ostatnich jest coraz więcej. Staram się. Kto wie, czy nie trzeba będzie wziąć do ręki prawdziwego miecza? Długi cień tamtego Kręgu może nas ogarnąć każdego dnia. Kiedyś pewnie dotrze do nich wiadomość, że nasz statek nie zatonął na wodach Zatoki Cesarskiej. Boję się tego. Czasami nawet bardzo.

Ale nie teraz, nie w tej chwili. Zmęczeni budowniczowie wracają na wieczorny posiłek. Jest z nimi Pożeracz Chmur. Kiwa do mnie z daleka i zaczynam słyszeć, jak Gryf nuci przyjemnym, niskim głosem, tak wyraźnie, jakby był tuż obok:

Złapała mnie w sidła swych rzęs,

Zagrodziła drogę łzami,

Już nie odejdę stąd,

Już nie uwolnię się,

Jej warkoczem oplatany.

To stara piosenka miłosna. Opowiada o dziewczynie, a mnie wydaje się, jakby Gryf śpiewał o naszej wyspie. Bo i ona nas wszystkich właśnie tak usidliła. Nie odejdziemy stąd, nie uwolnimy się od jej urody i nawet tego nie chcemy.

Nadchodzą moi przyjaciele. Jest gorąco. Pościągali tuniki, ocierają spocone czoła i karki. Na ich piersiach widnieją jednakowe symbole – znak talentu i krąg. Na dole czarny, a na górze wypełniony zielenią.