Siergiej Łukianienko: Genom

Uśmiech zmienił ostatnie słowo w gorzką ironię.

– Zawsze do usług, Sej.

Takie imię miała teraz nosić ta, która straciła starszą towarzyszkę. O powrocie na łono ojczystej cywilizacji również należało zapomnieć. Młode osobniki pszczółek wybierały sobie drogę życia i towarzyszkę raz na zawsze. Może była w tym siła, a może słabość ich cywilizacji.

Była pomocnica specdetektywa odsunęła pilota, w milczeniu podeszła do chorej, sprawdziła jakiś czujnik i zadowolona skinęła głową.

– Mam opowiedzieć o innych ze statku? – Alex liczył, że to będzie dobry temat. – Interesuje cię to? Nawigator, no, ten człowiek-mężczyzna z warkoczem i malowaną twarzą, już zaciągnął się na inny statek… i to nie sam, lecz z tą kobietą, naszym lekarzem.

Alex z zadowoleniem zauważył cień emocji na wymęczonej twarzy.

– Dżyka kobieta…

Ledwie poruszając uszkodzonym językiem, mimo wszystko zdołała wyrazić swoje odczucia.

– Jeśli zapomnimy, że właśnie ona uratowała ci życie, to owszem.

– Masz raczję, człowieku. – Sej słabo skinęła głową. – Nie mam żalu. Obszy zawsze byli dla niej wrogami, ale ona przeżwyczenżyła szebe… Nie wszyszczy szą zdolni do czegosz takiego…

– Kim Ohara, po wykupieniu ciała przestępcy, pojechała w nieznanym kierunku.

Obcej nie zainteresował ten fakt, który tak wiele znaczył dla niego. Zarówno młoda specbojownik, jak i kawał mięsa, w jaki przemienił się zabójca, były zamkniętym etapem jej życia.

To wydawało się normalne. Alex pomyślał, że w kontaktach dwóch osobników, nawet należących do jednej rasy i kultury, słowa i nazwiska kluczowe dla jednego z nich nie znaczą zupełnie nic dla rozmówcy – i przeciwnie. Co to za dziwna rzecz, mowa… Przecież można nią wyrazić wszystko, co się chce, ustnie czy na piśmie… Rzecz w tym, że najprawdopodobniej zostaniesz źle zrozumiany.

I tylko cienka nić słów wiąże istoty rozumne w jedną całość, pozwala się porozumieć. A najbardziej przykre jest to, że gdy próbujesz powiedzieć coś naprawdę ważnego, to nikt cię nie rozumie. Każdy ma swoje spojrzenie na świat; głupi żart może spowodować czyjeś zainteresowanie i uwagę, podczas gdy ból i smutek pozostaną bez odzewu. Oczywiście, zdarzają się wyjątki, ale niestety zbyt rzadko.

– Ona ształa sze twoją pierwszą namiętnoszczą, ale ża późno – powiedziała niespodziewanie Sej, przymykając oczy. – U nasz też szę to częszto dżeje…

– Nie wiem, jak zdołałaś to pojąć, ale dziękuję ci za to – powiedział Alex, a była pomocnica detektywa obrzuciła go dziwnym spojrzeniem. – Jedyny człowiek, o którym nic nie wiem, to…

– Morrison pojechał nad morze. Dowiedziałam się o tym przypadkiem. – Watson nadal nie odrywała od Aleksa zdumionego i zaintrygowanego spojrzenia. – Zabrzmi to dziwacznie, ale specpilot postanowił zająć się akwarystyką. Potrzebują tam pastuchów delfinów. Czy to nie zdumiewający pomysł, jak na pilota? Nawet mówili o tym w wiadomościach.

– Jesteś pewna?

– Na sto procent. Jeśli oczywiście ma na imię Hang. Chodźmy, nie męczmy naszej pacjentki, już drzemie…

Cichutko wyszli na korytarz. Ominęli nosze wiozące swojego pacjenta.

– Yy… – mamrotał nieprzytomnie chory, a lekarz szeptał do komunikatora: – Yoko, proszę przyjść do sali operacyjnej numer 17, natychmiast! Pacjent w stanie ciężkim!

– Pewnie nie mniejsza tu odpowiedzialność niż w kosmosie – powiedział Alex, patrząc na pacjenta. – Ciągła nerwówka. Tutaj pewnie nawet speclekarzowi jest ciężko… A jak ty sobie radzisz?

– Zastanawiasz się, czy nie zostać lekarzem? – uśmiechnęła się Watson.

– Kto wie, kto wie… Nie zawołają cię do pomocy? – zapytał pilot.

– Yoko sobie poradzi. To mądra dziewczyna, poza tym spec… W naszym szpitalu są setki lekarzy a ja już skończyłam pracę.

– Masz wolny wieczór?

– Oho! Z dziesięć lat temu takie pytanie starego wilka morskiego bardzo by mi pochlebiło… pod warunkiem, że bym zapomniała, co mama mówiła o romansach z nie umiejącymi kochać pilotami. – Jenny uśmiechnęła się szeroko.

– Rzecz w tym, że ja umiem.

– Żartujesz?

– I tak, i nie. Yoko też wygląda na miłą dziewczynę, ale… – Pilot zatrzymał się gwałtownie i objął Jenny. – Ona nie jest w moim typie. Podobasz mi się ty i obawiam się, że zaczynam się w tobie zakochiwać.

Alex patrzył poważnie, bez uśmiechu. Nieufność w oczach kobiety zaczęła gasnąć.

– Co ci się stało, pilocie? Takich jak ty należałoby pokazywać w cyrku! Kolejki się będą ustawiały. Specpilot, który umie kochać!

– Dokładnie tak. Oczywiście, nie stało się to od razu. – Alex z uśmiechem rozkoszował się jej zmieszaniem. – Niektórzy myśleli, że ta zdolność, tak jak się pojawiła, tak i wygaśnie sama z siebie. Gdyby się tak stało, pewnie byłoby mi lżej. Ale, niestety, nadal umiem kochać.

– Alex, mówisz dziwne i poważne rzeczy… – wymamrotała speszona Jenny.

Kobiecie trudno prowadzić dyskusję, kiedy całuje ją mężczyzna, który jej się podoba. Jeśli sądzić z reakcji Jenny, tak właśnie było.

– Miłość to dziwna rzecz… Czuje się ją od razu – rzekł pilot, na chwilę odrywając się od jej warg.

– Ja też to czuję… Ale to niemożliwe.

– Jeśli wątpisz, wyznacz mi okres próbny.

Szpital, tak jak być powinno, mieścił się na peryferiach miasta. Od bramy, przed którą stały wynajęte samochody, ruszyli na piechotę, chociaż wcale się nie umawiali. Oboje chcieli się przejść.

Alex popatrzył w niebo.

Pewnie zobaczy jeszcze w życiu setki planet, a przecież już widział niemało. Dlaczego każde niebo jest takie dziwne i zdumiewające? Płonące chmury Omielii, latające lilie Zodiaku, tornada pyłowe Nangijały…

– Zdaje się, że jednak pozostanę pilotem – odezwał się w zadumie. – A ty pewnie będziesz musiała przyswoić sobie umiejętności lekarza-astronauty.

Watson zaśmiała się.

– Szkoda, że nie słyszy cię mój były „szef. Natychmiast zacząłby dociekać przyczyn twojego dziwnego zachowania.

Alex pokręcił głową.

– Wiesz, mam takie przeczucie, że on zmieni pracę. Może zostanie muzykiem… Jeśli już nim nie został.

– Skąd ta myśl?

– Przeczucie, i już.

Intryga to najlepsza i najstarsza broń. Dopiero teraz pilot zrozumiał, czym jest prawdziwe staranie się o kobietę: zalecanki, kuszenie, przyciąganie, zdobywanie miłości… to nie to, co szybki i beztroski seks. Jeśli to był jeden ze składników miłości, to bardzo mu się podobał.

– Zdaje się, że wymagasz pomocy specjalisty. Olga, moja przyjaciółka, jest wybitnym specpsychoterapeutą. Wypisać ci skierowanie? Pod koniec roku będziesz jak nowy. – Watson uśmiechała się, ale mówiła poważnie.

– Tej chorobie nie zaradzi żaden specjalista.

Watson długo patrzyła mu w oczy, zanim zrozumiała, że to prawda.

J

Takie dalekie wydaje się niebo, gdy leży się na trawie…

Nagie ciało kobiety, jej zapach, dłonie, pocałunki…

Niebo nakryło ich tysiącami płynących lilii, delikatną, żywą kotarą.

Jeśli się ją zerwie, ukaże się nie tylko palące światło białego słońca, ale również gwiazdy.

Całe niebo gwiazd.

Moskwa, styczeń – czerwiec 1999 roku

*Biorąc pod uwagę zapał, z jakim Siergiej Łukianienko (i spora część twórców rosyjskiej SF) uśmierca Jurija Siemieckiego na kartach swoich kolejnych powieści, czytelnik nie powinien się niestety łudzić, że Ka-drugi Siemiecki jednak przeżyje… (przyp. tłum.).