Harry Harryson: Doodsstrijd op Pyrrus

‘Bedankt Meta — voor je begrip — en voor je hulp,’ bracht Jason er met moeite uit.

‘Skop had ongelijk en jij had gelijk Jason,’ zei ze. Haar stem brak even toen Brucco de gepluimde stalen schacht van de pijl met zijn vingers uit haar arm trok. ‘Ik kan niet in de stad blijven; alleen mensen die zo voelen als Skop zullen dat kunnen. En ik ben bang dat ik ook het bos niet in kan gaan — je zag hoe het mij afging met de steekvleugel. Als je het goed vindt ga ik met je mee. Ik zou het erg fijn vinden.’

Het deed pijn als hij praatte, daarom glimlachte Jason alleen maar, maar zij wist wat hij bedoelde.

Kerk keek ongelukkig naar het lichaam van de dode man. ‘Hij had ongelijk — maar ik weet hoe hij zich voelde. Ik kan de stad niet verlaten, nog niet. Er moet iemand zijn die alles regelt terwijl de veranderingen plaats vinden. Dat schip van je is een goed idee, Jason, je zult geen gebrek hebben aan vrijwilligers. Maar ik denk niet dat je Brucco met je mee zult krijgen.’

‘Natuurlijk niet,’ snauwde Brucco, zonder op te kijken van het drukverband dat hij aanlegde. ‘Er is hier op Pyrrus genoeg te doen. Het dierenleven, een enorme studie, waarschijnlijk komt iedere ecoloog in de melkweg hier binnenkort op bezoek. Maar ik zal de eerste zijn.’

Kerk liep langzaam naar het scherm dat uitzicht gaf op de stad. Niemand hield hem tegen. Hij keek naar de gebouwen, de rook die nog steeds omhoog kringelde van de ringmuur en de eindeloze groene jungle erachter. ‘Je hebt het allemaal veranderd, Jason,’ zei hij. ‘We kunnen het nu nog niet zien, maar Pyrrus zal nooit meer zijn als voor jouw komst. Winst of verlies?’

‘Winst, verdomme, winst,’ kwaakte Jason en wreef over zijn pijnlijke keel. ‘Sluit je nu aaneen en maak een eind aan die oorlog, zodat de mensen het echt zullen geloven.’ Rhes keerde zich om en na een ogenblik van aarzelen stak hij zijn hand uit naar Kerk. De grijsharige Pyrraan voelde dezelfde weerzin om de vreter aan te raken, de herinnering aan een levenslange afschuw.

Maar dan schudden ze elkaar de hand want beiden waren ze sterke mannen.