Clive Cussler: Błękitne Złoto

– Słyszałem, że w stanach Południowego Zachodu i w Meksyku podjęto inicjatywę wybudowania odsalarni na wybrzeżu Kalifornii – powiedział Austin. – To powinno odciążyć rzekę Kolorado.

– Franceskę na pewno ucieszyłoby, że niektórzy z walczących o wodę zaczęli współdziałać w doprowadzeniu jej tam, gdzie panuje susza – dodała Gamay. – Zapanował duch współpracy. Może jest jeszcze nadzieja dla rasy ludzkiej.

– Jestem dobrej myśli – rzekł Austin. – ONZ obiecała przyspieszyć biurokratyczne procedury. Dobrze się spisała, budując nową rafinerię anasazium w Kanadzie. Plany Franceski są niezwykle proste. A ta rafineria powstała tak szybko i tak niskim kosztem, że każde państwo będzie stać na produkcję taniej słodkiej wody.

– Co za ironia losu – powiedziała Gamay. – Anasazium powstało przecież w Los Alamos w trakcie pracy nad bronią masowej zagłady.

– I omal nie stało się nią w rękach Gokstad – podkreślił Austin.

Mimo że było trzydzieści kilka stopni ciepła, Gamay przeszedł dreszcz.

– Czasem mam wrażenie – powiedziała – że ta olbrzymka, jej dwóch straszliwych pachołków i potworna siedziba tylko mi się przyśniły.

– Niestety, nie był to sen, a my ledwo uszliśmy z życiem.

– Mam tylko nadzieję, że zło nie odrodzi się, jak jakaś komórka nowotworowa.

– To mało prawdopodobne – odparł Austin. – Gokstad straciła przywódczynię, zaplecze naukowe i wpływowych ludzi, którzy stanowili siłę napędową tego potwora. Narody świata zrozumiały, do czego mogło dojść, i upominają się o swoje prawo do wody.

– Dzięki, że mnie zaprosiliście – wtrącił Jim Contos, z uwagą przysłuchujący się ich rozmowie. – Przynajmniej wiem, że moje dwa pojazdy podwodne zniszczono w słusznej sprawie.

– Dobrze, że o tym wspomniałeś. Joe?

Zavala uśmiechnął się, z kieszeni w koszuli wyjął kartkę i rozłożył ją.

– To tylko wstępny szkic – zaznaczył – ale da ci pojęcie, nad czym pracujemy.

Contos ze zdumienia zrobił wielkie oczy.

– Ale piękny – zachwycił się.

– Jest trochę niekształtny, ale będzie lepiej wyposażony i zanurzy się głębiej i szybciej niż jakiekolwiek inne pojazdy podwodne. Musi przejść bardzo wszechstronne próby.

– Kiedy zaczynamy? – spytał Contos.

– Wstępne prace już się zaczęły. Umówiłem się z ludźmi z Instytutu Smithsoniańskiego. Zamierzają wznieść pomnik ostatnim pilotom tego latającego skrzydła i poprosili mnie, żebym dla spopularyzowania ich kampanii odbył kilka pokazowych lotów. Ale potem będę wolny i pomogę opracować te testy.

– Na co czekamy? – spytała Gamay.

– Dobre pytanie – przyznał Austin. – Metoda Franceski zamieni tę piaszczystą dziurę w ogród, ale to nie miejsce dla paczki oceanologów.

Ruszył ku niebieskiemu helikopterowi z dużym czarnym napisem “NUMA” na burcie.

– Ej, Kurt, a ty dokąd? – zawołał za nim Zavala.

Austin odwrócił się.

– Chodźcie – powiedział z szerokim uśmiechem na opalonej twarzy. – Skoczmy gdzieś, gdzie można zamoczyć nogi.

Dziękuję pilotom Billowi Alongowi, Carlowi Scrivenerowi i “Bosemu” Dave’owi Millerowi, którzy tak wielkodusznie poświęcili mi czas i podzielili się wiedzą.